Ֆուտբոլ, երազանք և հայկական արմատներ․ Պասկալ Բեդրոսյան

Պասկալ Բեդրոսյանը ֆրանսահայ ֆուտբոլիստ է, ում կյանքն ու կարիերան դարձել են օրինակ, թե ինչպես կարող են տաղանդն ու գործին նվիրվածությունը միացնել տարբեր մշակույթներ և երկրներ։

Ֆուտբոլիստը ծնվել է 1974 թվականի նոյեմբերի 28-ին Մարսելում, որտեղ գործում է ակտիվ հայկական համայնք։

Երիտասարդ տարիքում Պասկալը դրսևորել է իրեն որպես հեռանկարային խաղացող։ Նրա տեղափոխությունը «Կանն» ֆուտբոլային ակումբ կարևոր փուլ դարձավ. նա արագ ամրապնդվեց հիմնական կազմում և դարձավ ակումբի առաջատար ֆուտբոլիստներից մեկը։ Նրա կենսագրության մեջ առանձնահատուկ տեղ է գրավում եզակի ձեռքբերումը. տասնհինգ տարեկանում նա գոլ է խփել լեգենդար «Ուեմբլի» մարզադաշտում։ Բեդրոսյանը մնում է միակ ֆրանսիացի ֆուտբոլիստը, ում հաջողվել է դա անել այդքան վաղ տարիքում, և այդ փաստը նա համարում է իր սպորտային կենսագրության խորհրդանիշը։

«Կանն» ՖԱ-ի կազմում նա անցկացրել է հինգ մրցաշրջան, մասնակցել 84 խաղ հանդիպման և խփել 7 գոլ։ 1998 թվականին «Ռեն» ՖԱ-ում կարճատև շրջանից հետո Բեդրոսյանը տեղափոխվել է «Լորյան»։ Հենց այս ակումբը նրա համար դարձավ իսկական տուն և պարգևեց կարիերայի լավագույն տարիները։ Վեց մրցաշրջանների ընթացքում նա դարձավ թիմի առաջատարը, իսկ 2002 թվականին Ֆրանսիայի Գավաթի եզրափակչում «Բաստիա»-ի նկատմամբ տարած հաղթանակը դարձավ նրա սպորտային ուղու գագաթնակետը։ Այս իրադարձությունն այնքան նշանակալի էր, որ Ֆրանսիայի նախագահ Ժակ Շիրակն անձամբ շնորհավորեց խաղացողներին։ «Լորյան»-ի համար դա մնում է միակ խոշոր հաջողությունը պատմության մեջ, իսկ Բեդրոսյանի համար՝ թիմի կայացման գործում նրա ունեցած դերի ապացույցը։

2006 թվականին վնասվածքը ստիպեց Պասկալին նոր ուղիներ փնտրել։ Նա մեկնեց ԱՄՆ, որտեղ մեկ մրցաշրջան անցկացրեց «Չիկագո Ֆայր» ՖԱ-ի կազմում։ Թեև նրա խաղային կարիերան այդ ակումբում կարճ տևեց, հենց Ամերիկայում նա բացահայտեց իրեն մարզչական գործունեության մեջ։ Այսօր Բեդրոսյանը զբաղեցնում է «Չիկագո Ֆայր» ֆուտբոլային ակադեմիայի նախագահի օգնականի և գլխավոր մարզչի պաշտոնը՝ իր փորձը փոխանցելով երիտասարդ մարզիկներին։

Չնայած ֆրանսիական քաղաքացիությանը և Եվրոպայում ունեցած կարիերային, Պասկալը միշտ պահել է կապը իր պատմական հայրենիքի հետ։ Նա երազում էր խաղալ Հայաստանի հավաքականում՝ դա համարելով մեծ պատիվ, սակայն այդպես էլ հրավեր չստացավ։ «Իմ նախնիների երկրի հավաքականում խաղալը մեծ պատիվ է։ Ես սպասում էի Հայաստանի ֆուտբոլի ֆեդերացիայի հրավերին՝ իմ բոլոր հնարավորություններն իրականացնելու իմ պատմական հայրենիքի գլխավոր թիմի բարօրության համար»,- տարիներ անց խոստովանել է նա։

Պասկալ Բեդրոսյանը մնում է ֆուտբոլի հանդեպ նվիրվածության և իր ակունքների հանդեպ հարգանքի խորհրդանիշ, իսկ նրա անունը հավերժ գրված է ֆրանսիական և հայկական սպորտի պատմության մեջ: