Հայաստանը ռուսաֆոբիայի մշակման ամենահաջող նախագիծն է. Միխայիլ Զվինչուկ

Հայաստանը ռուսաֆոբիայի մշակման ամենահաջող նախագիծն է, իսկ ռուս-հայկական հարաբերությունների ճգնաժամը «տեխնածին» բան է, արտաքին միջամտության պտուղ, որին հակազդելու համար անհրաժեշտ է երկուստեք վճռական որոշում կայացնել։ Այս մասին Alpha News-ի հետ զրույցում ասել է «Рыбарь» վերլուծական նախագծի հիմնադիր և ղեկավար Միխայիլ Զվինչուկը՝ նկարագրելով հայ-ռուսական ներկայիս հարաբերությունները։

Նրա խոսքով, երկու կողմերն էլ առաջին հերթին պետք է ցանկանան, որ այդ հարաբերությունները վերադառնան իրենց նախկին դաշնակցային հունին։

«Մեր կողմից գործողությունների բացակայությունից ելնելով, տպավորություն է ստեղծվում, որ Ռուսաստանում կան որոշակի շրջանակներ, որոնց չի հետաքրքրում, թե ինչ է կատարվում Ռուսաստանի շուրջբոլորը։ Ցավոք սրտի, «ռուսական արջի» մասին արտահայտությունը շատ երկար ժամանակ է պահանջում արթնանալու համար, իսկապես ճիշտ է։

Մենք «կեղծ դաշինքի» գոտի ենք ստեղծել հետմիութենական տարածքում։ Որովհետև նախկինում նույն խնդիրներն ունեինք Ուկրաինայի, Մոլդովայի, Բալթյան երկրների և Վրաստանի հետ։ Ուր որ նայում ես, կարծիք է ձևավորվում, թե Ռուսաստանը վատն է։ Հայաստանը, ցավոք, բացառություն չէր, քանի որ վերջին 30 տարիների ընթացքում մեծացել է մի ամբողջ սերունդ, որը չի ընդունում և չի ընկալում Ռուսաստանը։

Նրանց համար Ռուսաստանը անցյալի մասունք է, մի տեսակ ատավիզմ։ Իսկ Հայաստանը զարգացած երկիր է, որը պետք է առաջ գնա։ Նրանք թքած ունեն, որ Հայաստանի տարածքում ռուսական փողերը շատ են, որոնք բիզնեսի հետ մեկտեղ հոսել են այնտեղ, շատ կապեր են կառուցվել եղած պայմանագրերի շուրջ, որ մարդիկ ուղղակի կապված են միմյանց հետ։ Մարդկանց գլխում ուղղակի պատկեր կա, որ «Ռուսաստանը վատն է»,- նշել է Զվինչուկը։

Նրա խոսքով, այս ամենը ձևավորվել է մի պատճառով, դրա վրա հսկայական գումարներ են ծախսվել.

«ԱՄՆ ՄԶԳ-ն ընդունում է, որ Հայաստանը ռուսաֆոբիայի զարգացման ամենահաջող ծրագիրն է: Մեր թշնամու գործը մեր դեմ բավականին հաջող է իրականացվում: Ինչ-որ մեկը սրա վրա աչք է փակում ու ասում, որ մեզ մոտ ամեն ինչ լավ է։ Անձամբ ես այդպես չեմ կարծում։ Վերջին վեց ամիսների ընթացքում մեր քաղաքական դաշտում ի հայտ եկած սկանդալներն ու խնդիրները դրա վառ հաստատումն են։

Օրինակ, մի կողմից Հայաստանի իշխանություններն ասում են, որ ՀԱՊԿ-ը պետք չէ, մենք ինքնուրույն կհասցնենք, որ դա ընդհանրապես չի օգնել։ Հետո սկսում են փաստաթղթեր ի հայտ գալ, և հաստատվում է, որ օգնություն է առաջարկվել ՀԱՊԿ-ի միջոցով, և Հայաստանին առաջարկվել է ներգրավել խաղաղապահ զորախումբ։ Բայց Հայաստանի իշխանությունները դա չեն ուզել»,- նշել է Զվինչուկը։

Ըստ նրա՝ նման օրինակները շատ են: Իսկ այն, ինչ տեղի է ունենում, «տեխնածին» մի բան է՝ արտաքին միջամտության պտուղ։

«Այժմ թվում է, թե հարաբերություններն իսկապես գտնվում են մի որոշակի փուլում, երբ դեռ հնարավոր է ինչ-որ բան շրջել, բայց դա պահանջում է ուժեղ կամքով որոշում կայացնել»,- հավելել է փորձագետը: