Հայկական արմատներ, համաշխարհային բեմ. Անդրեյ Գավրիլովի ուղին

Անդրեյ Գավրիլովը 20-րդ դարի ամենավառ դաշնակահարներից մեկն է։ Ծնվել է 1955թ. սեպտեմբերի 21-ին Մոսկվայում, նկարիչ Վլադիմիր Գավրիլովի և ծագումով հայ դաշնակահարուհի Հասանեթ Եղիսերյանի ընտանիքում: Հենց մայրն է եղել իր առաջին ուսուցիչը՝ փոխանցելով ոչ միայն տեխնիկա, այլև խորը հուզական կապ երաժշտության հետ: Գավրիլովի հայկական արմատները ոչ միայն զուտ կենսագրական դետալ են, այլև ներքին ուժի, խառնվածքի և մշակութային հիշողության աղբյուր։

Վաղ մանկությունից Գավրիլովը ցուցադրել է բացառիկ ունակություններ։ Վեց տարեկանում ընդունվել է Կենտրոնական երաժշտական դպրոց, իսկ ավելի ուշ ավարտել Մոսկվայի կոնսերվատորիան։ Նրա ուսուցիչներն էին Տատյանա Կեստները և Լև Նաումովը՝ երկուսն էլ Նեյգաուզի աշակերտներն էին։ Արդեն 1974-ին՝ 18 տարեկանում, նա դարձել է Պ. Չայկովսկու անվան միջազգային մրցույթի դափնեկիր, այնուհետև հաղթական ելույթ ուն

1985 թվականին նա արտագաղթել է Մեծ Բրիտանիա, ավելի ուշ ապրել Գերմանիայում և Շվեյցարիայում։ Նա շարունակում էր ելույթ ունենալ, ալբոմներ ձայնագրել և համագործակցել աշխարհի առաջատար նվագախմբերի հետ։

2011 թվականին լույս է տեսել նրա ինքնակենսագրական գիրքը՝ «Թեյնիկը, Ֆիրան և Անդրեյը», որտեղ նա անկեղծությամբ խոսել է կյանքի, ստեղծագործության և հոգևոր որոնումների մասին։ Գրքում նա նաև հիշում է իր հայ ազգականներին և Տիգրան Պետրոսյանի հետ ընկերությունը՝ ընդգծելով մշակութային արմատների կարևորությունը անձի ձևավորման գործում։

Անդրեյ Գավրիլովը պարզապես վիրտուոզ չէ։ Նա նկարիչ է, փիլիսոփա, մարդ, ում երաժշտությունը խոսում է մարդու ոգու ազատության, արժանապատվության և խորության մասին։