Նոր դարաշրջանի հրամանատարը. Գրիգորի Խաչատուրովի ուղին

Գրիգորի Խաչատուրովը պարզապես գեներալ չէ, նա հետխորհրդային շրջանի Հայաստանի ռազմական դարաշրջանի առանցքային խորհրդանիշերից է։

Ծնվել է 1977 թվականի հուլիսի 30-ին ՌԴ Պրիմորսկի երկրամասում, մեծացել է Բելառուսում, սակայն ռազմական ճակատագիրը նրան ամուր կապել է Հայաստանի հետ։ Նա գեներալ, ՀԱՊԿ նախկին գլխավոր քարտուղար Յուրի Խաչատուրովի որդին է։ Մանկուց հայտնվել է բանակային ավանդույթների շրջապատում, սակայն չի մնացել պարզապես ժառանգ. նա կառուցել է իր սեփական կարիերան, որն առանձնացել է ինչպես մասնագիտական հաջողություններով, այնպես էլ շարքից դուրս համարձակ քայլերով։

Խաչատուրովն ավարտել է Երևանի ռազմական ուսումնարանը, այնուհետև ՌԴ Գլխավոր շտաբի ակադեմիան՝ բանակային կադրերի էլիտար դարբնոցը, որը տալիս է ոչ միայն մարտավարական գիտելիքներ, այլև հասանելիություն դեպի լայն ռազմավարական պատկեր։ Նրա կարիերան արագ է զարգացել. ղեկավարել է Վազգեն Սարգսյանի անվան մոտոհրաձգային գունդը, իսկ 2016 թվականին նշանակվել է Վանաձորի Երրորդ բանակային կորպուսի հրամանատար՝ երկրի հյուսիսում պաշտպանության առանցքային օղակներից մեկը։

2019 թվականին նրան շնորհվել է գեներալ-մայորի կոչում, իսկ 2020 թվականի հուլիսին՝ Մարտական խաչի I աստիճանի շքանշան՝ Տավուշում ադրբեջանական հարձակումները հաջողությամբ հետ մղելուց հետո։ Այս դրվագը դարձել է նրա ռազմական ճանաչման գագաթնակետը. բանակը ցուցադրել է արագ, համակարգված պաշտպանության կարողություն, իսկ Խաչատուրովն ամրապնդել է վճռական հրամանատարի իր համբավը։

Սակայն նրա կենսագրության բեկումնային պահը կապված է ոչ այնքան մարտի դաշտի, որքան քաղաքացիական մարտահրավերի հետ։ 2021 թվականին նա դարձել է մի շարք բարձրաստիճան զինվորականների կողմից ստորագրված հուշագրի հեղինակներից մեկը, որով պահանջում էին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հրաժարականը՝ 2020 թվականի Արցախյան պատերազմում կրած պարտությունից հետո։

Գրիգորի Խաչատուրովը նոր սերնդի գեներալի օրինակ է, որը դաստիարակվել է խորհրդային համակարգում, բայց կայացել է անկախ Հայաստանի իրողություններում։ Նրա կենսագրությունը ռազմական արիության և խարիզմայի միաձուլում է։