Իսկ ի՞նչ առաջարկ են արել Փաշինյանին

(Իվանիշվիլին բացահայտել է մեր տարածաշրջանում արևմտյան ծրագրի մանրամասները)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

Հայաստանում անարդարացիորեն անտեսեցին «Վրացական երազանք» կուսակցության առաջնորդ և հիմնադիր Բիձինա Իվանիշվիլիի հայտարարությունը, որը վրացիներին պատմեց այն մասին, թե ինչ է առաջարկել Արևմուտքը պաշտոնական Թբիլիսիին:

Վրացի քաղաքական գործչի խոսքով՝ Արևմուտքը ցանկանում էր Վրաստանին ներքաշել Ռուսաստանի դեմ պատերազմի մեջ: Իվանիշվիլիի խոսքով` երկրի նախկին վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլին իրեն պատմել է, թե ինչպես է Արևմտյան բարձրաստիճան պաշտոնյան Թբիլիսիին դրդել պատերազմի Մոսկվայի հետ:

Իվանիշվիլիի խոսքով՝ երկրի նախկին վարչապետ Իրակլի Ղարիբաշվիլին նրան պատմել է, թե ինչպես է բարձր պաշտոն զբաղեցնող արևմտյան պաշտոնյան Թբիլիսիին դրդել պատերազմի Մոսկվայի դեմ:

«Իրակլին հարցրել է նրան. «Բայց ինչպես եք պատկերացնում, քանի օր կարող ենք պատերազմել, քանի օր կարող ենք դիմանալ»: Նրան պատասխանել են․ «Հավանաբար, 3-4 օր», — պատմել Է Իվանիշվիլին:

Արևմտյան պաշտոնյայի խոսքով՝ հետո հնարավոր կլինի անցնել «պարտիզանական պատերազմի»: Բացի այդ, նա ավելացրել է, որ վրացիները՝ 3-4 միլիոն են, հետևաբար, նրանց «արագ չեն սպանի»:

Ասել, թե Իվանիշվիլիի խոսքերում Արևմուտքի «կրտսեր գործընկերների» հետ հարաբերությունների կառուցման հայեցակարգային մոտեցման տեսանկյունից նոր բան կար, սխալ կլինի: Եվ բացի այդ, եթե կարելի է «պատերազմել Ռուսաստանի դեմ մինչև վերջին ուկրաինացին», ընդ որում՝ պատերազմել հանուն հանքանյութերի, որոնք ամերիկացի սենատոր-հանրապետական Լինդսի Գրեմը անվանել է «իրենցը», ապա ինչո՞ւ չի կարելի «պատերազմել մինչև վերջին վրացին»: Սակայն մեզ հետաքրքրում է Իվանիշվիլիի պատմած պատմության այլ համատեքստը:

Ակնհայտ է, որ ԱՄՆ-ն ամբողջ աշխարհում փնտրում էր և փնտրում է ոչ միայն զենք Ուկրաինայի համար, այլև այն սուբյեկտները, որոնք կարող են օգնել ԱՄՆ-ին հասնել իր նպատակին՝ հասցնել ռազմավարական պարտություն ՌԴ-ին: Ոմանք համաձայնվում են դառնալ խաղալիք (նայեք, թե ինչ է կատարվում Գերմանիայի տնտեսության հետ), ոմանք, ինչպես Վրաստանը, հրաժարվում են: Սակայն արդյոք Հայաստանին և անձամբ Նիկոլ Փաշինյանին առաջարկ է արվել ռուս-ուկրաինական պատերազմի համատեքստում:

Ակնհայտ է նաև, որ ՀՀ-ն չունի միասնական ցամաքային սահման Ռուսաստանի հետ, և ուղղակիորեն ՌԴ-ի դեմ պատերազմելը, մեղմ ասած, խնդրահարույց կլիներ, բայց խոչընդոտներ ստեղծելը՝ «մերկացնելով» ՌԴ ռազմավարական սահմանների հարավային ճակատը, բանկային փոխանցումները բարդացնելու միջոցով խոչընդոտներ ստեղծել ռուսական բիզնեսի համար, և ամենակարևորը՝ համաձայնվել մասնակցել հաղորդակցական-լոգիստիկ նախագծերին, որոնց հիմնական նպատակը պետք է լինի ՌԴ-ին այլընտրանքային հաղորդակցության ուղիներից կտրելը, Հայաստանը կարող էր և կարող է:

Կարելի՞ է որպես «հերթական ճակատ» Ռուսաստանի դեմ դիտարկել, օրինակ, նրա «անջատումը» տարածաշրջանի հաղորդակցություններից, որպեսզի բարդացվի Մոսկվայի համար լոգիստիկան: Արդյոք ՀՀ տարածքների և ինքնիշխանության հաշվին հաղորդակցությունների ստեղծումը, որոնք «կապահովեն ավելի ակտիվ առևտուր, ներդրումներ և կապեր Եվրոպայի և Կենտրոնական Ասիայի միջև» (ինչի մասին Իլհամ Ալիևին ուղղված իր նամակում խոսել է Ջո Բայդենը) կարելի է համարել «հերթական ճակատ» ՌԴ-ի դեմ։

Կարող է արդյոք հասարակության մոտ հիմնավորված կասկածներ առաջանալ այն մասին, որ վերջին շրջանում Հայաստան հաճախակի այցելող ամերիկյան «դիվանագիտական դեսանտը», որի ներկայացուցիչներից մեկը Ջեյմս Օ’Բրայենն էր, քննարկել է Նիկոլ Փաշինյանի հետ հենց այս հարցը:

Մտածե՛ք այդ մասին…»։