Ակնհայտ է, որ Ռուսաստանը չունի Հայաստանի վերաբերյալ վերջնական որոշում

(Սակայն Գալուզինը զգուշացրեց. Երևանը կարող է կորցնել իր անվտանգային համակարգը)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

«Նիկոլ Փաշինյանի և պաշտոնական Մոսկվայի հարաբերություններում «ջերմության շրջան» անցնելուց հետո, երբ Փաշինյանը հայտարարում էր, որ «մայիսի 9-ն իր սիրելի տոնն է», երբ այցելում էր 102-րդ ռազմաբազա, երբ զորք էր ուղարկում Սիրիա, երբ իր տեղեկատվական ռեսուրսների միջոցով «շնորհակալություն էր հայտնում Ռուսաստանին 2020 թվականի պատերազմում ցուցաբերած օգնության համար», հիմա Հայաստանի Հանրապետության և Ռուսաստանի Դաշնության միջև հարաբերությունները մտել են «ազատ անկման փուլ»:

Գրեթե ամեն շաբաթ մենք հետևում ենք ՀՀ իշխանությունների և ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովայի միջև հեռակա դիվանագիտական փոխհրաձգությանը։ Այնուամենայնիվ, շատ բան ցույց է տալիս, որ երկու կողմերն էլ դեռ պատրաստ չեն վերջնականապես հատել «կարմիր գծերը», որոնցից այն կողմ նրանց սպասվում է հարաբերությունների տոտալ խզում։

Յուրաքանչյուր կողմ դրա համար ունի իր պատճառները. Փաշինյանը, վախենալով Ռուսաստանի Դաշնության կոշտ պատասխանից, ընտրել է «կիսաքայլերի» մարտավարությունը, օրինակ՝ հայտարարել Վլադիմիր Զելենսկու այցի մասին իր ԶԼՄ-ների և համախոհների միջոցով, բայց չանել դա։ Ամբողջությամբ դադարեցնել քաղաքական շփումները ՀԱՊԿ-ի հետ, բայց չբոյկոտել կազմակերպությունում կոնսենսուսով կայացվող որոշումները: Մոսկվայի համար էլ կարևոր է պահպանել իր ներկայությունը Հայաստանում այնքան ժամանակ, քանի դեռ տարածաշրջանում այլընտրանք չի ստեղծվել, որտեղ նույնիսկ կարող է տեղակայել ռուսական ռազմական կոնտինգենտը։

Սակայն Մոսկվան, հասկանալով Փաշինյանի քաղաքականության ուղղությունը, պարբերաբար հիշեցնում է նրան ՀՀ-ՌԴ համագործակցության տնտեսական բաղադրիչի մասին, այն մասին, որ ՌԴ-ում ավելի շատ հայեր են ապրում, քան բուն Հայաստանում, խորհրդակցությունների համար հետ են կանչում դեսպանին և այլն։

Նույն հունի մեջ պետք է դիտարկել ՌԴ ԱԳ փոխնախարար Միխայիլ Գալուզինի մեկնաբանությունը Մոսկվայից, ով հայտարարել է, որ «Հայաստանի չմտածված քայլերը կարող են անհնարին դարձնել ՌԴ-ի և ՀԱՊԿ մյուս երկրների հետ միասնական պաշտպանական տարածքի ստեղծման ուղղությամբ համատեղ աշխատանքին վերադառնալը»։

Երևանին հստակ մեսիջ է ուղարկվում՝ ուրվագծելով Արևմուտքի հետ Հայաստանի համագործակցության «կարմիր գծերը»՝ ցույց տալով, որ ինչ-որ պահի Հայաստանի պետական համակարգերի ինտեգրումն արևմտյան համակարգերին կարող է սպառնալ հենց Ռուսաստանի անվտանգությանը, և այդ ժամանակ Մոսկվան կարող է գործել՝ հաշվի չառնելով ՀԱՊԿ-ին երկրի անդամակցությունը կամ երկու ժողովուրդներին կապող դարավոր հարաբերությունները….

Ակնհայտ է, որ Մոսկվան չունի վերջնական որոշում Հայաստանի վերաբերյալ, ինչը հանգեցնում է նրան, որ մի կողմից ՌԴ Նախարարների կաբինետի անդամներն ու սենատորները խոսում են Ռուսաստանի Դաշնության հետ տնտեսական համագործակցությունից ՀՀ օգուտների մասին, կամ ՀՀ-ում քաղաքական թոհուբոհի ժամանակ հայտարարում, որ «Նիկոլ Փաշինյանի դիրքերն ամուր են», իսկ մյուս կողմից՝ Գալուզինը «Չեխովյան հրացանը» կախում է Փաշինյանի և Հայաստանի գլխին՝ ակնարկելով հնարավորը հետևանքների մասին Հայաստանի համար, եթե ՀՀ արտաքին քաղաքականության վեկտորը փոխվի 180 աստիճանով…։

Միակ խնդիրն այն է, որ Մոսկվան կարծում է՝ «մտրակը», որը կարող է ազդել Հայաստանի ղեկավարության վրա, իրենց ձեռքում է, իսկ Փաշինյանը կարծում է, որ «մտրակը» Արևմուտքում է, իսկ ահա ռուսական «մտրակը» կարող է հարվածել միայն Հայաստանին, և դա Փաշինյանին այնքան էլ չի անհանգստացնում: Այս եզրակացությանը կարելի է հանգել՝ վերլուծելով Փաշինյանի երկիրը ղեկավարելու բոլոր 6 տարիները, և միշտ, երբ կշեռքի տարբեր նժարների վրա եղել են հայոց պետականության շահերն ու նրա անձնական շահերը, նրա համար այն նժարը, որի վրա անձնական շահերն էր, միշտ գերակշռել է…

Մտածե՛ք այդ մասին…»։