Ամբոխի մեջ քրոջս տեսա, մտածում էի՝ մեր վերջին հանդիպումն է | Արցախյան բռնագաղթ. վկայություններ #37
16 Դեկտեմբերի 2023, 21:00
Արցախից բռնի տեղահանված Անգելինա Գրիգորյանն ու նրա սկեսուրը Երեւան տեղափոխվելուց հետո վերսկսել են քաղցրավենիքի եւ մակարոնի բիզնեսով զբաղվել: Այստեղ ցուցահանդեսների են մասնակցում, ներկայացնում իրենց ապրանքը, փորձում են նաեւ խոշոր սուպերմարկետների հետ գործակցել:
Արցախում այս բիզնեսները բացել էին 2020թ. պատերազմից մեկ ամիս առաջ, հետո փակեցին այն, վերաբացվեցին երկու տարի անց՝ 2022թ. դեկտեմբերին: Մեկ շաբաթ հետո սկսվեց շրջափակումը ու չնայած ծանր պայմաններին՝ շարունակեցին արտադրությունն, իհարկե, քիչ քանակով:
Alpha News-ը զրուցել է 22-ամյա Անգելինայի հետ, որը մանրամասներ է ներկայացրել սեպտեմբերի 19-ին Ադրբեջանի կողմից սանձազերծված պատերազմի, հրադադարից հետո Արցախում ստեղծված իրավիճակի եւ հայրենիքից բռնագաղթելու մասին:
Պատերազմն անակնկալ չէր Անգելինայի ու նրա ընտանիքի համար: Արցախում տիրող հումանիտար աղետը տեսանելի ապագա էր կանխորոշել:
«Պատերազմից մի քանի օր առաջ ես ասացի, որ չեմ ուզում քույրերս ու եղբայրներս դպրոց գնան, բայց հենց պատերազմի օրը, երբ արթնացա, խստությանս համաձայն ասացի, որ պետք է դպրոց գնան, առանց այդ էլ քովիդի, պատրերազմի ու շրջափակման պայմաններում երեխաները շատ էին տուժել: Երեխաները գնացին դպրոց, հետո ինձնից մեծ քրոջս խնդրեցի, որ հեռախոսս լիցքավորի, երբ տնից դուրս եկավ, որ տերմինալով վճարումը կատարի, ուժեղ պայթյունի ձայն լսեցի, հասկացա, որ պատերազմը սկսվել է:
Ծանր ապրումներով օր էր, երեք ամսվա ծառայող եղբորիցս լուր չունեինք, կապ չկար, անհանգիստ էինք: Այդ ամենի ֆոնին լսվում էր ամեն պայթյունի ձայնը, ադրբեջանցիներն արդեն Ստեփանակերտի արվարձաններում էին: Տնից դուրս եկա, որ եղբորս զանգեմ, մեր տնից մի քանի տուն այն կողմ սնարյադն ընկավ: Մութն ընկնելուն պես ադրբեջանցիներն արդեն ինքնաթիռներով էին հրթիռակոծում, ավիրում շենքեր, տներ, մեքենաներ: Մեր տանը չէինք կարող մնալ, որովհետեւ վտանգավոր էր, գնացինք մեր հարազատների տուն»,- հիշում է 22-ամյա Անգելինան:
Խուճապի, անորոշության պայմաններում Անգելինայի ընտանիքը հարկադրված դուրս է եկել Արցախից:
«Հրադադարից հետո, երբ որոշեցինք տուն գնալ ու մի քանի իր վերցնել, ադրբեջանցիները սկսեցին խփել, ձայնը մոտիկից էր գալիս: Մարդկանց կեսը խուճապից դրդված գնում էր օդանավակայան, մյուս կեսը, որը մեքենա կամ բենզին չուներ, քարացած կանգնած էր: Էդ ամբոխի մեջ տեսա ամուսնացած քրոջս, վազեցինք դեպի իրար, ես անգամ մտածում էի, որ էլ քրոջս չեմ տեսնելու, մեր վերջին հանդիպումն է: Էդ պատկերը մինչեւ հիմա հիշողությունիցս դուրս չի գալիս: Մենք չգնացինք օդանավակայան: Հետո տեղի ունեցավ Հայկազովի տարածքի բենզինի պահեստի պայթյունը: Մենք ստիպված եղանք դուրս գալ Արցախից, մտածում էինք, որ ձմռանը կմեռնենք, որովհետեւ ոչ մի բան չունեինք:
Խոսակցություններ էին տարածվում, որ նախագահական նստավայրի առաջ ադրբեջանական դրոշ է տեղադրվելու: Անհավանական էր, որ մեր աչքի առաջ կարող են ադրբեջանցիներն իրենց դրոշը տեղադրել: Անգամ տեղեկություններ կային, որ մինչեւ հինգ օրվա ընթացքում դուրս չեկողը մնալու է Արցախում՝ Ադրբեջանի վերահսկողության ներքո ապրի: Մենք նաեւ էդ պատճառով դուրս եկանք Արցախից, մենք էլի կմնայինք, բայց երեխաները մեղավոր չեն, որ տեսնում են էդքանը»,- ասում է Անգելինան:
Անգելինան սեպտեմբերի 27-ին է Ստեփանակերտից դուրս եկել: Իր հետ բերել է նաեւ երկու կատուներին ու շանը, առանց որոնց իր խոսքով՝ չէր կարող մնալ: Շուրջ երկու օր անց արդեն Հայաստան է հասել:
Անգելինան Արցախով է ապրում, կարոտում ծննդավայրը, Արցախի հետ կապված ամեն ինչը ու հույս փայփայում, որ մի օր վերադառնալու է, բայց հայկական Արցախ:
Մանրամասները՝ տեսանյութում:
Հիմա եթերում
