Ե՛վ Հայաստանը, և՛ Ռուսաստանը Թուրքիայի համար թշնամիներ են

(Թուրքական լրատվամիջոցները դա հաստատում են)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Այսօր հայտնի դարձավ, որ վերջերս մեդիատուրով Հայաստան այցելած թուրք լրագրողների տեղափոխման, կեցության և սննդի ընդհանուր ծախսերը կազմել են ավելի քան 7,5 մլն դրամ (ավելի քան 18 հազար ԱՄՆ դոլար):

Մեդիատուրերը ժամանակակից աշխարհում տարածված պրակտիկա են: Սակայն Հայաստանի դեպքում առաջանում են առնվազն երկու հարց. Ինչո՞ւ Փաշինյանը, «Բաքվի հետ խաղաղության պայմանագրի համաձայնեցման» հայտարարությունից անմիջապես առաջ, հրավիրեց հենց թուրք լրագրողներին (թուրքական կողմին յուրօրինակ հաշվետվություն ներկայացնելու համա՞ր), և ինչո՞ւ ո՛չ կառավարական աշխատակազմը, ո՛չ «Հասարակայնության հետ կապերի և տեղեկատվության կենտրոնը» նախապես չհամաձայնեցին Հայաստանից արված ռեպորտաժների բովանդակությունը։ Ոչ ոք չի առաջարկում տոտալ գրաքննել լրագրողների աշխատանքը, բայց Հայաստանին հասցեագրված ակնհայտ վիրավորանքները նույնպես թույլատրելի չէին։

Մեդիատուրից հետո հակահայկական ռեպորտաժ է հեռարձակվել CNN Turk ալիքով: Իր ռեպորտաժում լրագրողը պնդում է, որ Երևանի պարսկական Կապույտ մզկիթը իրականում թուրքական է և քաղաքի ութ թուրքական մզկիթներից միակ պահպանվածը: Ու նմանատիպ կոնտենտ Հայաստանից քիչ չէր…

Նշանակալից է նաև այն, որ մինչ մենք կենտրոնացած էինք թուրք լրագրողների այցի մանրամասների ուսումնասիրման, Բաքվի ու Երևանի «խաղաղության պայմանագրի կետերի համաձայնեցման» հայտարարությունների վերլուծման վրա, Թուրքիայում տեղական ԶԼՄ-ներից կարելի էր հասկանալ, որ Անկարայի ընկալմամբ Հայաստանը, ինչպես նախկինում, հիմա էլ մնում է թշնամի, ավելին՝ Ռուսաստանը նույնպես թշնամի է Թուրքիայի համար։

Խոսքն այն հայտարարությունների մասին է, որոնք առնչվում են Ղրիմին։ Թուրքական ԱԳՆ-ն հերթական անգամ հայտարարել է, որ «Ղրիմը՝ ուկրաինական է», և Անկարան չի ճանաչում նրա «բռնակցումը»: Թուրքական ԶԼՄ-ները, սկսած «Անադոլու»-ից և մինչև TRT ու «Ենի Շաֆակ», ոչ միայն տարածեցին Թուրքիայի ԱԳՆ-ի հայտարարությունը, այլև լրատվական հոսքը «հարստացրին վերլուծություններով» այն մասին, թե որքան կարևոր է Անկարայի համար «Ղրիմի վերադարձը Ուկրաինայի վերահսկողության տակ»։ Եվ դա այն դեպքում, երբ արդեն նույնիսկ արևմտյան աղբյուրները նշում են, որ ԱՄՆ-ը կարող է ճանաչել Ղրիմը որպես Ռուսաստանի մաս՝ Վլադիմիր Պուտինի և Դոնալդ Թրամփի բանակցությունների շրջանակում: Այլ կերպ ասած՝ Մոսկվային ավելի արագ հաջողվեց պայմանավորվել ամերիկացիների հետ, քան թուրքերի։ Իսկ արդյոք Թուրքիան ընդհանրապես ուզում է որևէ բանի շուրջ պայմանավորվել և հետևել պայմանավորվածություններին նրանց հետ, ում համարում է իր թշնամին: Սա, ի դեպ, վերաբերում է ինչպես Հայաստանին, այնպես էլ Ռուսաստանին։

Այլ հավասար պայմաններում, Հայաստանում այլ ղեկավարության դեպքում թուրքական այս ռուսաֆոբիան (ինչպես և վերջերս Ադրբեջանում ի հայտ եկած խորքային ռուսաֆոբիայի բռնկումները) կարող էր դառնալ պատմական հնարավորություն։ Երկար տարիներ հենց Ռուսաստանի հետ դաշինքի, ռազմական-քաղաքական համագործակցության շնորհիվ Երևանին հաջողվում էր զսպել Թուրքիային, ինչն, իր հերթին, զսպում էր նաև Ադրբեջանին։ Իսկ եթե այսօր՝ հաշվի առնելով աշխարհաքաղաքական միտումները, վերականգնվի Երևան-Մոսկվա այս կապը, ապա առնվազն 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթի կյանքի կոչելը կարող է դառնալ իրատեսական։ Իսկ դա, ի թիվս այլնի, նշանակում է 120 հազար հայերի վերադարձ Արցախ, ինչպես նաև տարածաշրջանի հաղորդակցությունների իրական ապաշրջափակման վերաբերյալ բովանդակային բանակցություններ, այլ ոչ թե ամեն ինչ կամովին հանձնել Ադրբեջանին ՝ Հայաստանը թյուրքական աշխարհում տեղավորելու հույսով։ Ի վերջո, միայն թյուրքական աշխարհում Փաշինյանն ունի նվազագույն շանսեր իշխանությունը պահպանելու և անձնական անվտանգությունն ապահովելու համար։
Մտածե՛ք այդ մասին․․․»։