«Հրաժարականների շքերթ». Հայաստանը գնում է ընտրությունների՞, թե՞ ցնցումների

(Գումարելիների տեղերը փոխելիս գումարը չի փոխվում)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Ներքին քաղաքական կյանքը Հայաստանում շարունակում է անակնկալներ մատուցել: Սկսենք նրանից, որ անցյալ շաբաթ Նիկոլ Փաշինյանն, առաջին անգամ 2018 թվականից ի վեր, երբ փողոցային բողոքի ցույցերի արդյունքում եկավ իշխանության, սափրեց իր մորուքը:

«Ողջույն սպիտակամորուս», — գրել է նա իր սոցիալական ցանցերում տեղադրված տեսանյութին կից: Փաշինյանը չբացատրեց, թե ինչու որոշեց սափրվել հենց հիմա, 2024 թվականի վերջին: Ավելին, մորուքը ինչ-որ առումով խորհրդանիշ էր նրա համար: Փաշինյանը չսափրեց այն նույնիսկ COVID-ի ժամանակ, երբ Մոսկվայում եռակողմ բանակցությունների շրջանակներում հանդիպում էր անցկացնում Ռուսաստանի և Ադրբեջանի ղեկավարների հետ: Նշենք նաև, որ Փաշինյանի բազմաթիվ թիմակիցներ 2018 թվականի իրադարձություններից հետո սկսեցին մորուք պահել (Հովիկ Աղազարյան, Անդրանիկ Քոչարյան, Կարեն Անդրեասյան և այլն):

Նոյեմբերի 15-ին կառավարության նիստում Փաշինյանը քննադատեց ուժայիններին՝ հայտարարելով, որ իր համբերության բաժակը լցվել է: Նրա խոսքով, այսուհետ ուժային կառույցները պետք է ինքնուրույն լուծեն իրենց առջև դրված խնդիրները իր հայեցակարգերի շրջանակներում:

Նոյեմբերի 18-ի առավոտյան Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց, որ «մի շարք բարձրաստիճան պաշտոնյաների խնդրել է թողնել զբաղեցրած պաշտոնները», պարզաբանելով, որ պատճառները անձնական չեն, այլ համակարգային, ինչի մասին նա հրապարակայնորեն խոսել է:

Երկուշաբթի օրը հրաժարականի դիմումներ են ներկայացրել տարածքային կառավարման և ենթակառուցվածքների նախարար Գնել Սանոսյանը, ՆԳ նախարար Վահե Ղազարյանը, Քննչական կոմիտեի նախագահ Արգիշտի Քյարամյանը, Հակակոռուպցիոն կոմիտեի նախագահ Սասուն Խաչատրյանը և Բարձրագույն դատական խորհրդի նախագահ Կարեն Անդրեասյանը, Պետական եկամուտների կոմիտեի նախագահ Ռուստամ Բադասյանը:

Դեպքերի տարբեր վարկածներ կարող են լինել՝ սկսած իր թիմի վերադասավորումից և մեծ մեդիա աղմուկ բարձրացնելուց մինչև պարզապես «ինչ-որ բան անելու ցանկություն»: Սակայն կա նաև այլ վարկած:

2018 թվականին Նիկոլ Փաշինյանն իշխանության եկավ կոնկրետ քաղաքական նախագծի իրականացման համար՝ Արցախի լուծարումը: Արցախի բացակայությունը հնարավորություն է տալիս ոչ միայն ՀՀ-ն դուրս բերել ՌԴ ազդեցության գոտուց, այլև վերացնել այն գործոնը, որը մեծապես ստիպում էր Բաքվին վարել հավասարակշռված քաղաքականություն՝ չընկնելով որևէ գեոպոլիտիկ կենտրոնի լիակատար վերահսկողության տակ և չմտնելով բացահայտ հակամարտության որևէ դերակատարի հետ (իհարկե, առաջին հերթին Մոսկվայի և Թեհրանի հետ): Արցախի բացակայությունը պետք է զգալիորեն թուլացնի Մոսկվայի ազդեցությունը Բաքվի վրա:

COP29-ը դարձավ այն Ռուբիկոնը, որը հատելով կարելի է ասել՝ «Արցախի կլանումը լեգիտիմացվել է» միջազգային ասպարեզում, ինչը նշանակում է, որ 2018 թվականի քաղաքական նախագիծն ավարտված է: Հետևաբար, անհրաժեշտ է նոր նախագիծ, որի առանցքը պետք է լինի Հայաստանը, քանի որ Մոսկվայի ազդեցությունը Ադրբեջանի վրա էլ ավելի կթուլանա, եթե հայկական պետականության գործոնը ամբողջությամբ չեզոքացվի: Պարզ ասած՝ եթե Հայաստանը որպես պետություն դադարի գոյություն ունենալ, իսկ հայերը լքեն տարածաշրջանը:

Այս նոր նախագիծն ունի որոշ «արտաքին նշաններ»՝ «Թավշյա հեղափոխության» ժամանակ օգտագործված Հայաստանի ազգային հերոս Մոնթե Մելքոնյանի կերպարը սպառելով՝ Ն. Փաշինյանը սկսեց «երիտասարդ պետության երիտասարդ առաջնորդի» կոնցեպտի ստեղծումը, ինչն անմիջապես արտահայտվեց նրանով, որ նա սափրեց իր մորուքը: Նոր քաղաքական նախագիծն իր էությամբ Հայաստանի հակապատկերն է (այսինքն՝ փորձ է արվում կառուցել կոնստրուկտ, որը հիմնված է հայկական ինքնության ժխտման վրա, նույնիսկ ՀՀ հիմնական փաստաթղթերի՝ Անկախության հռչակագրի, Սահմանադրության և այլն ժխտման վրա):

Փաշինյանն այսօր փորձում է դառնալ այս նախագծի դեմքը՝ հարձակումներ Անկախության հռչակագրի վրա, հարձակումներ կամավորության գաղափարի վրա, դատական կամայականություն, հարձակումներ Գյումրիի տեղական ինքնակառավարման համակարգի վրա, հարձակումներ իր թիմի անդամների վրա:

Փաշինյանը փորձում է դառնալ նոր քաղաքական նախագծի դեմքը, որի արդյունքը պետք է լինի հենց Հայաստանի լուծարման փաստաթուղթը: Պատահական չէ, որ Հայաստանի ներսում բուռն իրադարձությունների ֆոնին Ադրբեջանում հայտարարեցին ռազմական ծախսերի ավելացման և դեկտեմբերին Երևանի հետ բանակցությունների նոր փուլի մեկնարկի մասին:

Մտածե՛ք այդ մասին…»։