ՄԱԿ-ի խաղաղապահները ՀՀ-ի համար կկրկնեն սկանդինավյան խաղաղապահների ճակատագիրն Արցախի համար

(Ինչո՞ւ է Ադրբեջանի ԳՇ պետը հարձակվում ՀՀ-ում ԵՄ դիտորդների վրա)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Մինչ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության անդամներըներ տեսակային պայքարի մեջ են և չեն կարողանում ընտրել արդարադատության նոր նախարար, Ադրբեջանը «ընդլայնում է տեղեկատվական հարձակման ճակատն» ընդդեմ Հայաստանի։

1. Եթե վերլուծենք Ադրբեջանի պաշտպանական գերատեսչության վերջին մի քանի ամիսների հայտարարությունները, որոնք վերաբերում էին այն թեմային, թե իբր հայկական կողմը կրակել է ադրբեջանական դիրքերի ուղղությամբ, ապա կարող եք տեսնել, որ Բաքուն փորձում է Նախիջևանի հետ ՀՀ սահմանի մի հատվածը վերածել «անկայունության գոտի հայ-ադրբեջանական շփման գծում»:

Պետք չէ լինել ռազմական փորձագետ կամ Փաշինյանի սիրելի Rasmussen Global խորհրդատվական ընկերության աշխատակից՝ հասկանալու համար, որ հենց այս ուղղությամբ է Իլհամ Ալիևը նախապատրաստում իր կարևոր ռազմական հարվածներից մեկը։

2. Հայաստանի Հանրապետության վրա Ադրբեջանի մեկ այլ «տեղեկատվական հարձակման կետը» Երևան-ԵՄ համագործակցության ռազմական բաղադրիչն է։
Ալիևը, ինչպես Փաշինյանը, գնում է զենք և զինամթերք, այդ թվում՝ ԵՄ անդամ երկրներից, բայց նա չի «ներմուծում» տարածաշրջան եվրոպացի դիտորդների, ինչն օգնում է չեզոքացնել Արևմուտքի հետ Ադրբեջանի համագործակցության ռազմական բաղադրիչի հնարավոր բացասական արձագանքը տարածաշրջանային հիմնական խաղացողներից՝ Ռուսաստանից, Իրանից և Թուրքիայից:

Ավելին, եթե նախկինում ԵՄ դիտորդների դեմ հայտարարությունները սահմանափակվում էին միայն Ադրբեջանի նախագահի վարչակազմով, ինչպես նաև Արտաքին գործերի նախարարությամբ, ապա այժմ «խաղի» մեջ է մտել նաև Ադրբեջանի գլխավոր շտաբի պետը։ Եվ կրկին նշենք, որ պետք չէ լինել ռազմական փորձագետ կամ Փաշինյանի սիրելի Rasmussen Global խորհրդատվական ընկերության աշխատակից՝ հասկանալու համար, որ ինչ-որ պահի Բաքվում դիտորդների գործողությունները կարող են մեկնաբանվել որպես սպառնալիք Ադրբեջանի անվտանգության համար։ Սրա պատճառով նրանք կարող են սկսել ռազմական գործողություններ՝ քաջ գիտակցելով, որ դիտորդները պարզապես կլքեն ՀՀ-ն։ Նրանք գնալու են՝ թողնելով մեզ մեր խնդիրներով։

Միևնույն ժամանակ, Հայաստանի նկատմամբ Բաքվի մարտավարությունը՝ երկրին հարվածելու պահի ընտրության հարցում, նույնպես պարզ է՝ այն ֆոնին, որ Ռուսաստանը Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունների նկատմամբ վստահության պակասի պատճառով, Երևանի և Մոսկվայի միջև հարաբերություններում թափանցիկության բացակայության պատճառով, նվազեցնում է իր ռազմական ներկայությունը Հայաստանում, Բաքուն կարող է սպասել, մինչև հայ-ռուսական «ճգնաժամը գագաթնակետին» հասնի, այնուհետև Ալիևը փորձելու է ռազմական ագրեսիայի միջոցով լուծել իր հարցերի մի մասը՝ կապված հայկական պետականության հետ:

Այստեղ կարող եք տրամաբանական հարց տալ՝ մի՞թե Հայաստանի իշխանությունները չեն հասկանում այս ամենը։ Մի՞թե Հայաստանում ներկայումս իշխող «էլիտար խումբն» այս ամենը չի հասկանում։ Ըստ երևույթին, նրանք ամեն ինչ հիանալի են հասկանում։ Եվ եթե մեր վարկածը ճիշտ է, ապա հասկանալով ու երկիրը տանելով նախանշված ճանապարհով՝ անպաշտպան թողնելով, ապա կարելի է եզրակացնել, որ ՀՀ իշխանությունները դա անում են, ի թիվս այլնի, որպեսզի արևմտյան երկրներն Անդրկովկաս իրենց զորակազմն ուղարկեն՝ խաղաղապահների քողի տակ, «լուծելու համար Հայաստանի և Ադրբեջանի մինչեւ հակամարտությունը»: Այս մասին անցյալ շաբաթ հայտարարել է ՌԴ ԱԴԾ ղեկավար Ալեքսանդր Բորտնիկովը։

Ավելին, արևմտյան խաղաղապահներ Հայաստան բերելու թեմայով ուշագրավ է Հայաստանում ԱՄՆ դեսպանատնից Բորտնիկովի հայտարարության արձագանքը։ Խաղաղապահների պոտենցիալ տեղակայման մասին հարցին առարկայական պատասխանելու փոխարեն դեսպանատունն ասաց, որ իրենց աջակցությունն ուղղված է օգնելու երկրներին արձագանքել իրենց քաղաքացիների պահանջներին՝ ունենալ հաշվետու, ժողովրդավար առաջնորդներ, որոնք աշխատում են խաղաղության, կայունության և բարգավաճման համար: Ըստ երևույթին Վաշինգտոնում կարծում են, որ ՀՀ քաղաքացիները չպետք է անգամ տեղեկացված լինեն, թե ինչ է լինելու Հայաստանի հետ։

Հայաստանում խաղաղապահներ կլինեն, թե ոչ, ժամանակը ցույց կտա։ Ավելին, 44-օրյա պատերազմն ավելի քան հստակ ցույց տվեց, թե ով ունի ռազմական, քաղաքական և, ամենակարևորը, լոգիստիկ ռեսուրսներ խաղաղապահներ բերելու համար։ Ուստի, զարմանալի չի լինի, եթե «ՆԱՏՕ-ի կամ ՄԱԿ-ի խաղաղապահների ՀՀ-ի համար» գաղափարը կունենա նույն ճակատագիրը, ինչ ուներ Ղարաբաղ «սկանդինավյան խաղաղապահներ» մտցնելու գաղափարը:

Մտածե՛ք այդ մասին…»։