Փաշինյանն այլևս չի էլ հերքում, որ հակասահմանադրական պայմանագրի շուրջ բանակցությունների մեջ է

(Հայաստանն անվերապահ կապիտուլյացիայի ճանապարհին)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Հայաստանի խորհրդարանում բյուջետային լսումները վաղուց դադարել են լինել միայն տնտեսական վիճակագրության վերլուծություն կամ սոցիալ-տնտեսական ծրագրերի քննարկում։ Բյուջեի քննարկումները Նիկոլ Փաշինյանի կողմից հայոց պետականության վերաձևավորման նախագիծը տրամաբանական ավարտին հասցնելու անհրաժեշտության հիմնավորումն է՝ չնայած ներկայիս փորձերի արդյունքում այդ պետականությունը ոչնչացնելու սպառնալիքին։

Բացառություն չէին նաև 2025 թվականի բյուջեի քննարկումները, և Փաշինյանը մի շարք հնչեղ հայտարարություններ արեց, որոնցից մեկն արժե ավելի մանրամասն դիտարկել։ «Եթե Սահմանադրական դատարանը որոշի, որ «Խաղաղության պայմանագրի» տեքստը (Ադրբեջանի հետ — խմբ) չի համապատասխանում Սահմանադրությանը (թեև 2024թ. սեպտեմբերի 26-ի որոշումից հետո նման զարգացումը քիչ հավանական է), Հայաստանի Հանրապետությունը մեծ հավանականությամբ կնախաձեռնի Սահմանադրական փոփոխություններ: Եթե Սահմանադրական դատարանը որոշի, որ Խաղաղության պայմանագրի տեքստը համապատասխանում է ՀՀ Սահմանադրությանը, այն կանցնի վավերացման գործընթաց երկրի խորհրդարանում»,- Ազգային ժողովում ասել է Նիկոլ Փաշինյանը։

Եթե հնարավորինս հակիրճ նկարագրենք Փաշինյանի ասածի բովանդակությունը, ապա կարող ենք միայն արձանագրել՝ նա այլևս չի էլ հերքում, որ բանակցում է Հայաստանի օրենսդրությանը հակասող, երկրի հիմնարար օրենքին հակասող փաստաթղթի շուրջ։ Թեև բանակցությունների տրամաբանությունը պետք է այլ լինի՝ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագիրը չպետք է պարունակի Հայաստանի Հանրապետության հիմնական օրենքին հակասող հոդվածներ։

Բայց ինչո՞ւ է դա արվում։ Սահմանադրության մերժումը հօգուտ Իլհամ Ալիևի գրած փաստաթղթի, Հայաստանի Հանրապետության անվերապահ կապիտուլյացիայի լեգիտիմացումն է։ Դա իր հերթին արվում է նոյեմբերի 9-ի փաստաթուղթը չկատարելու համար։ Փաստաթուղթ, որը, Արևմուտքի ընկալմամբ, նախ և առաջ Ադրբեջանի «վզին օղակ է», քանի որ նրա հաղորդակցությունների մի մասը վերահսկվելու է Ռուսաստանի կողմից։ Արևմուտքը չի կարող դա թույլ տալ։ Հավաքական Արևմուտքին պետք է առնվազն Բաքուն՝ Իրանի դեմ ապագա մեծ պատերազմի համար որպես «թնդանոթի մսի» մատակարար («ջերմ ողջույններ» Իրանի վարչակազմին, որը ՀՀ-ում Իրանի դեսպանի շուրթերով «Ռուսաստանը Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում Իրանի դաշնակիցը չէ» թեզը ներկայացնելու համար):

Արևմտյան գլոբալիստական ուժերի ընկալման մեջ հայ-ադրբեջանական հակամարտությունը Բաքվին ստիպում է հավասարակշռել Մոսկվայի և Արևմուտքի, Մոսկվայի և Անկարայի միջև։ Հայկական գործոնը որպես այդպիսին հեռացնելով այս համակարգից (ոչ միայն հայկական Արցախը այլև Հայաստանը և ողջ տարածաշրջանի հայությունը) հնարավորություն կբացվի Բաքվի «տոտալ բաժանումը» Մոսկվայից և Թեհրանի դեմ հետագա օգտագործման համար պատուհան կբացի։ Պատահական չէ, որ, ըստ Նիկոլ Փաշինյանի հատուկ հանձնարարություններով նախկին դեսպան Էդմոն Մարուքյանի, հայաստանյան քաղաքականության մեջ կան մարդիկ, որոնք կարծում են, որ «Հայաստանը պետք է օգնի Ադրբեջանին ազատվել ռուսական օկուպացիայից»։

Այսինքն՝ հանուն Ռուսաստանի Դաշնության դեմ ուղղված գլոբալիստական ծրագրերի իրականացման, Նիկոլ Փաշինյանը պատրաստ է տանել Հայաստանը դեպի անվերապահ կապիտուլյացիա:

Մտածե՛ք այդ մասին…»։