Փաշինյանը հերթական քաղաքական ալիբի՞ է պատրաստում

(ՔՊ-ի ղեկավարը մեղադրել է Բորելին ստելու մեջ)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

Նույնիսկ նրանք, ովքեր 24/7 ռեժիմով չեն հետևում երկրի քաղաքական նորություններին, կարող էին նկատել Նիկոլ Փաշինյանի ակտիվությունը իր սոցիալական ցանցերում: Փաշինյանը, որպես «փորձառու SMM-շիկ», իր հրապարակումները պլանավորում է վաղ առավոտյան, որպեսզի քաղաքացիները աշխատանքի ճանապարհին, իրենց հեռախոսներում նորություններիը դիտելիս, անպայման հանդիպեն նրա հերթական գրառմանը կամ դրա վերատպմանը այս կամ այն հայկական ԶԼՄ-ում:

Կարևոր է նշել, որ 2021 թվականի վերջից / 2022 թվականի սկզբից մինչև 2024 թվականի վերջը Նիկոլ Փաշինյանը գրեթե չէր օգտվում Ֆեյսբուքից, հաճախ սահմանափակվելով պաշտոնական նորությունների վերատպմամբ: Փաշինյանի համար աշխարհի հետ շփվելու հիմնական գործիքը Twitter-ն էր (ներկայիս «X»-ը): Ավելին, մի պահ Փաշինյանը նույնիսկ իր էջում գրառումներ էր անում ռուսերեն:
Նշված ժամանակահատվածում Փաշինյանը կարիք չուներ շփվելու ժողովրդի, իր ընտրողների հետ, նրան անհրաժեշտ էր «բանակցություններ վարել արտաքին խաղացողների հետ»՝ ստանալ անվտանգության երաշխիքներ, հասկանալ, թե ինչ սցենար է գրված իր անձի և ընդհանուր առմամբ Հայաստանի համար: Այս ամենը հասկանալու համար, այդ թվում՝ իրեն անհանգստացնող հարցերի պատասխանները ստանալու համար, Փաշինյանը «արտաքին աշխարհին» ազդանշաններ էր ուղարկում:

Փաշինյանի ակտիվ բանակցությունները «արտաքին աշխարհի» հետ հանգեցրին գրեթե աննախադեպ ակտիվ «ամերիկյան դիվանագիտական դեսանտի վայրէջքներին Հայաստանում ընթացիկ տարվա ամռանը — աշնանը»: Ուզրա Զեյաից մինչև Ջեյմս Օ’Բրայեն այցելեցին Երևան: Այս ամենից հետո Փաշինյանը սափրվեց և կրկին ակտիվացավ համացանցում: Ավելին, նրա ակտիվությունը մեղադրական և դատապարտող բնույթ է կրում բոլորի նկատմամբ՝ նախկին նախագահների, մարդկանց նկատմամբ, «ովքեր սափրվելիս ծորակը չեն փակում», «ծխող պաշտոնյաների» և այլն: Ստեղծվում է տպավորություն, որ Փաշինյանը (համաձայնելով «արտաքին աշխարհի» հետ և արդեն իսկ հստակ իմանալով, թե ինչ է լինելու իր և երկրի հետ) պատրաստում է ալիբի ապագա գործընթացների համար: Ալիբիի բովանդակությունն այսպիսին է՝ «նրան բաժին է հասել վատ ժառանգություն (վատ, անգրագետ ժողովրդ), վատ քաղաքական էլիտայից, և ահա թե որտեղից է գալիս ողբերգությունը»:

Այս խճանկարում կարևոր դեր պետք է խաղա ՀՀ նախկին նախագահների հետ բանավեճերի պատմությունը: Ինչպես հայտնի է, Փաշինյանը նրանց հրավիրել է բանավեճի՝ «քննարկելու Ղարաբաղի ճակատագիրը», ավելի կոնկրետ՝ իր արած հայտարարությունը, որ «1994 թվականից ի վեր, այսինքն հրադադարից հետո, մեկնարկի պահից՝ բանակցային գործընթացը եղել է Լեռնային Ղարաբաղը Ադրբեջանի կազմ «վերադարձնելու» մասին»:

Եթե բանավեճերը կայանային, ապա անկախ դրանց արդյունքից, Փաշինյանն ապագայում հղում կաներ դրանց, ասելով, որ «դրանց ժամանակ բացահայտվել է ամբողջ ճշմարտությունը, և արդեն այդ ժամանակ պարզ էր, որ Հայաստանը չի փրկվի»: Բայց քանի որ բանավեճերը չկայացան, նա հղում կանի այս փաստին և կասի, որ «նախագահները հրաժարվեցին բանավեճերից, քանի որ գիտեին, որ իրավիճակը չի շտկվի և ոչինչ չի լինի փրկել»: Այլ կերպ ասած, այս պիեսում կարևոր էր ոչ թե բովանդակությունը, այլ ձևը:

Եվ վերջում՝ 1994 թվականի և այն մասին, որ ««всё уже украдено до нас»: Նիկոլ Փաշինյանը գուցե և չնկատեց, բայց իր նման հայտարարությամբ նա ԵՄ դիվանագիտության նախկին ղեկավար Ժոզեպ Բորելին անվանեց անամոթ ստախոս: Նա վիրավորեց Բորելին, ով դեռ 2023 թվականի ամռանը հայտարարել էր, որ Փաշինյանը դարձել էր ՀՀ առաջին ղեկավարը, ով ճանաչել էր Ղարաբաղը Ադրբեջանի մաս: «Սա առաջին դեպքն էր, երբ հայկական առաջնորդը, տվյալ դեպքում՝ Փաշինյանը, դա արտահայտել է այդքան միանշանակ ձևով: Դա բացարձակ միանշանակ էր», — ընդգծել էր Բորելը անցյալ տարվա հունիսին:

Մտածե՛ք այդ մասին…