Փաշինյանը միայն վստահ է, որ կկատարի Բաքվի և Անկարայի պահանջները

(Քաղաքացիները կընտրեն Արևմտյան Ադրբեջանի և Հայաստանի Հանրապետության միջև)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Որքան մոտենանք ընտրությունների օրվան (անկախ նրանից՝ արտահերթ, թե հերթական), այնքան ավելի հարուստ կդառնա Հայաստանի ներքաղաքական դիսկուրսը: Ավելի բարձր կհնչի հարցը՝ «Ո՞վ է իշխանության բերել Փաշինյանին»: Ոմանք անդադար կարդարանան, իսկ ժողովուրդը կանի իր եզրակացությունները: Փաշինյանն, իր հերթին, հանգամանքների ճնշման տակ, ավելի ու ավելի անկեղծ կլինի:

Այսօր ԱԺ-ում, լրագրողների հետ ճեպազրույցի ժամանակ, մենք կարող էինք տեսնել նման անկեղծության դրսևորումներից մեկը: Այսպես, Նիկոլ Փաշինյանի խոսքերից մենք իմացանք, որ Բաքվի և Անկարայի հետ հարաբերությունների համատեքստում նա վստահ է երկու հարցում. Հայաստանի նոր Սահմանադրությունում Անկախության հռչակագրի հղում չի լինի, իսկ «Ղարաբաղի հարցը փակված է», քանի որ «Ղարաբաղյան շարժումը չի կարող շարունակվել»:

Նիկոլ Փաշինյանի այս հայտարարության ուշագրավ կողմն այն է, որ նա վստահ է միայն այն օրակարգում, որը հետաքրքրում է Բաքվին և Անկարային: Միևնույն ժամանակ, նույն ճեպազրույցից մենք իմացանք, որ «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցության առաջնորդը վստահ չէ, որ Բաքվի հետ խաղաղության պայմանագիրը հնարավոր կլինի ստորագրել այս տարի, վստահ չէ, որ տեղի ունեցածից և Երևանի բոլոր զիջումներից հետո (առաջին հերթին՝ Արցախի հանձնումից և դատարկվելուց հետո) Բաքուն չի նախընտրի Իրանի տարածքով տրանսպորտային հաղորդակցության տարբերակը։

Ինչ վերաբերում է Սահմանադրությանը, ապա կրկին նշենք, որ Բաքվի և Անկարայի վերջնական նպատակն է Հայաստանը դարձնել ապադաշինքային պետություն: Սա նոր մայր օրենքի հիմքն է, որն, ըստ ամենայնի, գրվում է Հայաստանի համար Ադրբեջանում և Թուրքիայում: Հաշվի առնելով այն, որ Փաշինյանը և «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը հետևողականորեն իրականացնում են այն նախագծերը, որոնք Անկարան կցանկանար տեսնել իրականացված, կարելի է ենթադրել, որ «սահմանադրական բարեփոխումների» արդյունքը կլինի հենց դա՝ Հայաստանի վերածումը չեզոք, ապադաշինքային երկրի: Ամեն ինչ հենց այդպես էլ կլինի, եթե ընդդիմությունը Գյումրիի օրինակով չկարողանա քաղաքական փոփոխություններ բերել Հայաստան:

Ինչքան էլ փորձենք խուսափել հարցի նման ձևակերպումից, բայց իրականությունն այն է, որ ապագա ընտրական ցիկլը լինելու է այն մասին, թե Հայաստանի քաղաքացին ընտրում է Արևմտյան Ադրբեջանը, թե՝ Հայաստանի Հանրապետությունը:

Մտածե՛ք այդ մասին․․․»։