Փոքրամասնության իշխանության տապալումը Գյումրիում և Փարաքարում

(Ընդդիմության համար փորձությունն ավարտված չէ)

«Նիկոլ Փաշինյանը սիրում է կրկնել, որ «եթե ժողովուրդը որոշի, նա այլևս չի ունենա իշխանություն Հայաստանում»։ Սակայն, թե ում է Փաշինյանը հասկանում «ժողովուրդ» ասելով, և քանի մարդ պետք է միավորվի հակաիշխանական գաղափարի շուրջ, որպեսզի իշխանափոխությունը դառնա անայլընտրանքային, Փաշինյանն, իհարկե, չի ասում։ Միևնույն ժամանակ, հակառակ նրա ցանկություններին, գոյություն ունեն «ժողովրդի կամքը» որոշելու մի քանի եղանակներ, այդ թվում՝ ինստիտուցիոնալ։ Այդ մեթոդներից մեկը ընտրություններն են՝ ինչպես հանրապետական մասշտաբով, այնպես էլ տեղական ինքնակառավարման մարմիններում։ Եվ հենց նախորդ օրը տեղի ունեցած ընտրությունների ժամանակ դրսևորվեց ժողովրդի կամքը։ Փաշինյանը պարտվեց և՛ Փարաքարում, և՛ Գյումրիում։

Ընդդիմադիր ուժերը ջախջախիչ պարտություն հասցրին իշխող «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությանը Արմավիրի մարզի խոշորացված Փարաքար համայնքի ավագանու արտահերթ ընտրություններում։ Քվեների հաշվարկի ավարտից հետո ընդդիմադիր «Միասնություն» դաշինքը համոզիչ հաղթանակ տարավ՝ ստանալով 56,57%։ Փաշինյանը պարտվել էր Փարաքարում նաև 2021 թվականին, սակայն հետընտրական շրջանում իրականացված մեքենայությունները թույլ տվեցին Փաշինյանի կուսակցությանը վերահսկողություն հաստատել նաև այնտեղ։ Սակայն 2025 թվականի ընտրությունները բոլոր հարցերը փակեց:

Ինչ վերաբերում է Գյումրիի ընտրություններին, ապա դրանք անցան Փաշինյանի գաղափարական հայրերի (Լևոն Տեր-Պետրոսյան, Վանո Սիրադեղյան, Գագիկ Ջհանգիրյան և այլն) սիրելի ոճով, երբ իշխանությունները ի վերջո ստիպված եղան նույնիսկ լույսը անջատել որոշ ընտրատեղամասերում։ Ըստ երևույթին, ընտրություններից առաջ կիրառված վարչական ռեսուրսը (քաղաքում գրանցված այլ համայնքների բնակիչներ, բյուջետային աշխատողների վրա ճնշում, կաշառքների մասին հաղորդագրություններ, որոնք փոխանցվել են բուքմեյքերական ընկերությունների օգտատերերի հաշիվներին) «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությանը չօգնեցին հասնել անհրաժեշտ 17 մանդատներին։ Կեղծիքները բավարարեցին ընդամենը 36 տոկոսի համար։

Քվեարկությամբ Հայաստանի ժողովուրդը երկու տարբեր համայնքներում, երկրի երկու տարբեր մարզերում մերժեց «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությանը։ Դա տեղի ունեցավ մարտի 13-ին Ադրբեջանի հետ այսպես կոչված «խաղաղության պայմանագրի» կետերի համաձայնեցման մասին հայտարարությունից հետո, ինչը վկայում է այն մասին, որ հասարակությանը պարտադրվող օրակարգը կեղծ է և չի ընդունվում։ Կեղծ՝ ոչ այն իմաստով, որ ժողովուրդը պատերազմ է ուզում, այլ այն, որ ժողովուրդը չի հավատում «Քաղաքացիական պայմանագրի» և Նիկոլ Փաշինյանի՝ խաղաղություն բերելու կարողությանը։ Ուստի ընտրություն կատարելիս մարդիկ առաջնորդվում են այլ նկատառումներով և չեն հետևում քարոզչական նարատիվներին։

Սա, իր հերթին, ապացուցում է, որ մենք գործ ունենք փոքրամասնության իշխանության հետ (ինչպես գաղափարական, այնպես էլ թվային), որը հասարակությանը պարտադրում է քաղաքական իրականություն, որը ոչ մի կապ չունի հասարակության իրական կարիքների հետ։ Այս թեզը հաստատվում է նաև նրանով, որ այսպես կոչված «Եվրաքվե» նախաձեռնության թեկնածու Լևոն Բարսեղյանը («Եվրադաշինք»՝ քաղաքական միավորում, որի նախաձեռնությունը անցած շաբաթ օրենք դարձավ, որը կատեգորիկ կերպով ամրագրում է Հայաստանի ձգտումը դեպի ԵՄ) նույնիսկ 6 տոկոսի անցողիկ շեմը չհաղթահարեց։ Նրանք («Եվրադաշինք»-ն և «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը) եղել և մնում են փոքրամասնություն, սակայն մինչ օրս նրանք հնարավորություն ունեն պարտադրելու իրենց օրակարգը երկրին։

Ընտրությունները «կործանեցին» այն միֆը, որ ընդդիմության հաջողության համար ընտրություններից առաջ անպայման պետք է միավորվել։ Գյումրիի ընտրությունները ցույց տվեցին, որ դա հաջողության պարտադիր պայման չէ։ Միավորվել կարելի է նաև ընտրություններից հետո։ Բայց ահա այստեղ նույնպես կլինի ընդդիմության հերթական թեստը՝ առնվազն Գյումրիում։ Գյումրիի հետընտրական դասավորությունը (որտեղ ընդդիմությունից ամենաշատ ձայներ հավաքեց Վարդան Ղուկասյանը, որին արդեն միացել են Կարեն Սիմոնյանը և Ռուբեն Մխիթարյանը, սակայն տեքստի գրելու պահին Մարտուն Գրիգորյանը դեռ հապաղում է որոշում կայացնել) ցույց կտա, թե ով է իրականում երկրում փոփոխությունների կողմնակից, իսկ ով է իրականում բոլոր միջոցներով պահում Նիկոլ Փաշինյանի թիկունքը։

Մտածե՛ք այդ մասին․․․»։