Ռուսաստանը չի հեռանում տարածաշրջանից. հիմա ի՞նչ է ասելու և անելու Փաշինյանը

(Որքա՞ն թանկ արժեցավ Փաշինյանի ռազմավարական սխալ հաշվարկը)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.

«Եվս մեկ անգամ կարիք կա անդրադառնալ ՀՀ իշխանությունների ռազմավարական պլանավորման անկարողության թեմային։ Դրա ամենավառ դրսևորումը թե՛ հայ պաշտոնյաների, թե՛ իշխանությունների հետ կապված «փորձագիտական հանրության» մի շարք ներկայացուցիչների կրկնվող հայտարարություններն են, թե «Ռուսաստանը հեռանում է տարածաշրջանից», կամ «Ռուսաստանն արդեն լքել է տարածաշրջանը»։ Այնուամենայնիվ, ի՞նչ է կատարվում իրականում։ Ո՞րն է ճշմարտությունը։ Ճշմարտությունն ունի մի շարք չափանիշներ, այդ թվում՝ համապատասխանությունը տրամաբանության օրենքներին և պրակտիկային: Ի՞նչ է ցույց տալիս պրակտիկան:

Սկսենք նրանից, որ նախօրեին Ռուսաստանի փոխարտգործնախարար Անդրեյ Ռուդենկոն ՏԱՍՍ-ին տված հարցազրույցում խոսել էր Մոսկվայի և Թեհրանի միջև համագործակցության զարգացման պատմական վեկտորի մասին՝ նշելով, որ կողմերը շուտով պետք է համաձայնագիր ստորագրեն ռուս-իրանական համապարփակ համագործակցության մասին:

Իր հերթին, ՌԴ ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչ Մարիա Զախարովան ճեպազրույցում հայտարարել է Ռուսաստանի Դաշնության պատրաստակամության մասին՝ տրամադրել իր հարթակը Ադրբեջանի և Հայաստանի ներկայացուցիչների միջև բանակցությունների համար, ինչպես նաև նշել է, որ ՌԴ-ն պարտավորվել է ամեն կերպ աջակցել ՀՀ-ի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության հասնելուն՝ տրամադրել բոլոր հնարավոր աջակցությունը փոխընդունելի լուծումներին՝ հիմնված առկա եռակողմ զարգացումների վրա։

Այսինքն՝ պրակտիկան և տրամաբանությունը ապացուցում են, որ Ռուսաստանը ոչ միայն չի հեռանում տարածաշրջանից, այլև փորձում է մեծացնել իր ներկայությունը, ինչի մասին են վկայում Թեհրանի հետ համագործակցության պայմանագիր կնքելու ցանկությունը և Բաքվի ու Երևանի միջև հերթական անգամ հանդիպում կազմակերպելու Մոսկվայի պատրաստակամությունը։

Կարևոր է նաև նշել, որ Ռուսաստանի Դաշնության շուրջ միջազգային իրավիճակը փոխվում է հօգուտ Մոսկվայի, ինչի մասին վկայում է Ուկրաինայի արտգործնախարար Դմիտրի Կուլեբայի հայտարարությունը, որը Չինաստանում հայտարարել էՌուսաստանի հետ բանակցելու Ուկրաինայի պատրաստակամության մասին (չնայած նա նշել է, որ բանակցությունները պետք է լինեն ռացիոնալ և բովանդակալից՝ դրանք պետք է ուղղված լինեն արդար և կայուն խաղաղության հասնելուն):

Սա շատ կարևոր բաղադրիչ է տարածաշրջանային գործընթացների շրջանակներում, քանի որ 2022 թվականին Ուկրաինայում Ռուսաստանի Դաշնության դժվարություններ ֆոնին (նահանջը Խարկովի և Խերսոնի մարզերից), ինչը «թևեր տվեցին» Հայաստանի իշխանություններին, և հավատալով, որ «Ռուսաստանը խորտակվում է», Փաշինյանը 2022 թվականի հոկտեմբերին հանձնեց Արցախը Ադրբեջանին:

Այս առումով հարցը բաց է մնում՝ ի՞նչ է ասելու և ի՞նչ է անելու Փաշինյանը։ Մեկ հարց նույնպես բաց է մնում՝ որքա՞ն թանկ արժեցավ Փաշինյանի ռազմավարական սխալ հաշվարկը։ Հարցը կարևոր է այն թեզերի ֆոնին, որոնցով 2018-ին Փաշինյանն եկավ իշխանության՝ «Հայաստանի տնտեսությանը վնաս հասցնող թալանի և կոռուպցիայի դեմ պայքարի թեզերի ֆոնին»։ Ուստի, Փաշինյանը քանի՞ միլիարդ դոլարի վնաս հասցրեց Հայաստանի բյուջեին՝ Արցախը Ադրբեջանին հանձնելով։
Քանի՞ տասնյակ աշխատող տնտեսական օբյեկտ է նա տվել իր գործընկեր Ալիևին։ Գյուղատնտեսական կարիքների համար հարմար ոքա՞ն հողատարածք է նա թողել թշնամուն։

Փաշինյանը դարձավ Իլհամ Ալիևի զենքի գլխավոր մատակարարը, դարձավ Ալիևի «Պատրոն Դավոն»: Հայաստանի բյուջեն տասնյակ միլիարդավոր դոլարների վնաս է կրել, և բոլորը այն պատճառով, որ ինչ-որ մեկի գլխում եղել է միտք առ այն, որ «Ղարաբաղը հանձնելով նա Ռուսաստանին դուրս կբերի տարածաշրջանից»։

Մտածե՛ք այդ մասին…»։