Սերգեյ Բոնդարենկո․ ոսկե «Արարատ»-ի պողպատե վահանը

Սերգեյ Բոնդարենկո, անուն, որը Հայաստանում արտասանվում է հարգանքով և ջերմությամբ: Նա ծնվել է 1948թ. նոյեմբերի 9-ին Ուկրաինայի Սումի քաղաքում, սակայն դարձել է երևանյան ֆուտբոլի իսկական հերոս: Նրա ուղին պատմություն է այն մասին, թե ինչպես են տաղանդը, կարգապահությունը և նվիրվածությունը խաղացողին վերածում լեգենդի:

1966 թվականին նա եկել է «Արարատ» և մնացել այնտեղ երկու տասնամյակ։ Ավելի քան 390 հանդիպում, 32 գոլ, ԽՍՀՄ չեմպիոնի (1973 թ.) և ԽՍՀՄ գավաթակրի (1975 թ.) տիտղոսներ. այս ամենը ոչ միայն թվեր են, այլև հայկական ֆուտբոլային հպարտության հանգրվաններ: Բոնդարենկոն խաղում էր կենտրոնական պաշտպանի դիրքում, կարողանում էր սկսել գրոհները, ընթերցել խաղը, առաջնորդել խաղընկերներին: Խաղադաշտում նա դիրիժորի պես էր՝ խիստ, ճշգրիտ, հուսալի։

Հետաքրքիր փաստ. Բոնդարենկոն Երևանի «ГорОНО»
ֆուտբոլային դպրոցի սան է, ու թեև ծնվել է Ուկրաինայում, բայց հենց Հայաստանն է դարձել նրա ֆուտբոլային հայրենիքը: 1973 թվականին ստացել է միջազգային կարգի սպորտի վարպետի, իսկ 2018 թվականին՝ Հայաստանի Հանրապետության ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի վաստակավոր գործչի կոչում:

Նա խաղացել է մի թիմում, որն այսօր կոչվում է «Ոսկե Արարատ». նրա կողքին եղել են Իշտոյանը, Անդրիասյանը, Մարգարովը՝ աստղեր, որոնք Բոնդարենկոյի հետ պատմություն են գրել: Բայց ի տարբերություն հարձակվողների, նա էր, ով պահպանում էր պաշտպանությունը, ձախողումներ չէր տալիս, ստեղծում էր հաղթանակների հիմքը։

Կարիերան ավարտելուց հետո նա մնացել է ֆուտբոլում՝ որպես մենթոր, որպես ավանդույթի կրող։ Նրա անունը պարզապես մեծ պաշտպանի հիշողություն չէ, այն հուսալիության, համեստության և իսկական մարզական պատվի խորհրդանիշ է:

Սերգեյ Բոնդարենկոն պարզապես խաղացող չէ, այլ հայկական ինքնության մի մասը։ Նա ապացուցել է, որ ֆուտբոլը ոչ միայն տեխնիկա և արդյունք է, այլև բնավորություն, հավատարմություն և սեր այն թիմի հանդեպ, որը դարձել է ճակատագիր: