Սիդնեյի բեմը և հայկական հոգին. Արաքս Մանսուրյանի պատմությունը

Արաքս Մանսուրյանը ծնվել է 1946 թ. օգոստոսի 1-ին Բեյրութում, որտեղ հայկական սփյուռքը պահպանում էր կորցրած հայրենիքի հիշողությունը։ Նրա մայրը՝ մարաշցի Աննա Փամբուկյանը, որը վերապրել է Հայոց ցեղասպանությունը, ասում էր. «Երբեք մի՛ լքեք Հայաստանը»։ Այս խոսքերն Արաքսի համար ոչ միայն մոր պատգամն էին, այլ ներքին ուխտ, որը նա կրում էր բեմերի, երկրների և տարիների միջով:

Նա մեծացել է Երևանում, ավարտել Կոմիտասի անվան պետական կոնսերվատորիան, երգել է Ա. Սպենդիարյանի անվան օպերային թատրոնում։ Նրա ձայնը հնչել է Աիդայի, Տատյանայի, Անուշի դերերում, բայց հատկապես՝ հայկական երաժշտության մեջ, երգերում, որտեղ ցավն ու գեղեցկությունը միահյուսված են խաղողի որթի պես։ Նա կոմիտասյան «Անուշի» միակ կատարողն է:

Հետագայում նա դարձել է Սիդնեյի օպերային թատրոնի մեներգչուհի՝ առաջին հայուհին այդ բեմում։ Բայց նույնիսկ Ավստրալիայում նա մնացել է Հայաստանի դեսպանը։ Նրա երգացանկում ներառված են Կոմիտասի գործերը, հոգևոր երգեր, նրա եղբոր՝ կոմպոզիտոր Տիգրան Մանսուրյանի ստեղծագործությունները։ Ընտանիքի երաժշտական տաղանդը շարունակվել է հաջորդ սերնդում. նրա դուստրը հայտնի էստրադային երգչուհի և հասարակական գործիչ Շուշան Պետրոսյանն է։

Հարցազրույցներից մեկում Արաքսն ասել է. «Վերադարձրե՛ք հային իր երաժշտությունը, հետո թող լսի՝ ինչ ուզում է»։ Այս արտահայտության մեջ կա տագնապ, դառնություն և քնքշանք այն ժողովրդի հանդեպ, որը չափազանց հաճախ մոռանում է իր հնչեղությունը։ քնքշություն մի ժողովրդի հանդեպ, որը չափազանց հաճախ է մոռանում իր սեփական ձայնը։

Ծիծեռնակաբերդում Ցեղասպանության 100-ամյակի արարողության ժամանակ նրա ձայնը հնչում էր աղոթքի պես։ Եվ թեև նա Հայաստանից հեռու է ապրում, բայց ասում է. «Հայրենիքը միշտ ինձ հետ է՝ իմ առօրյայում, իմ կյանքում»։