Ամերիկացի վերլուծաբանները չե՞ն կարդում «Հայկական ժամանակ» թերթը

(ՆԱՏՕ-ն փնտրում է նոր «Հակառուսաստան», այս անգամ Անդրկովկասում)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանը Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

Հայ հասարակությունը շատ երկար ժամանակ ենթարկվում է գրեթե ամենօրյա տեղեկատվական հարձակումների, ընդ որում հարձակումների է ենթարկվում թե՛ երկրից դուրս եղած խաղացողների, թե՛ Հայաստանում գոյություն ունեցող սուբյեկտների կողմից։ Կարող եք մտածել, որ խոսքը գնում է Ադրբեջանի, Թուրքիայի և Նիկոլ Փաշինյանի կողմից վերարտադրվող նարատիվի մասին, թե «զիջումների այլընտրանքը պատերազմն է և պատերազմը միաժամանակ Բաքվի և Անկարայի դեմ», բայց խոսքն այլ բանի մասին է։

Տևական ժամանակ է, ինչ արևմտամետ (իսկ իրականում ուղղակի ռուսաֆոբական) լրատվամիջոցներն ու նրանց կադրային «վերլուծաբանները», ինչպես նաև պետական լրատվամիջոցները հայ հասարակությանը ներկայացնում են աշխարհի մի պատկեր, որն իրականության հետ կապ չունի։ Այսպիսով, աշխարհաքաղաքական շրջադարձը Ռուսաստանի Դաշնությունից դեպի ինտեգրում թյուրքական աշխարհին առանց անվտանգության երաշխիքների, այդ թվում ՝ Փաշինյան ընտանիքին պատկանող «Հայկական ժամանակ» թերթի էջերում այս «փորձագետների» վերաբերյալ հասարակությանը համոզում են, որ ինտեգրման գործընթացը դեպի թյուրքական աշխարհ իբր ինքնիշխանության համար պայքար է, և այս ճանապարհին ստիպված կլինեք անցնել տնտեսական դժվարությունների միջով:

Մյուս «վերլուծաբանները» պնդում են, որ «Հայաստանի՝ ԵՄ-ին անդամակցելու թեկնածուի կարգավիճակ ձեռք բերելու հարցն իրականում 2-3 ամսվա հարց է», այսինքն՝ «լուծված» հարց է։

Մյուսները պնդում են, որ ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղար Յենս Ստոլտենբերգը գալիս է տարածաշրջան՝ վերջնագիր ներկայացնելու Ադրբեջանին և երաշխիքներ տալու Հայաստանին։

Բայց նորից պետք է մեր դասական հարցը տանք՝ ի՞նչ է իրականում կատարվում։

1. ԵՄ-Հայաստան խորհրդարանական գործընկերության հանձնաժողովի պատվիրակության ղեկավար, Եվրախորհրդարանի անդամ Մարինա Կալյուրանդը AlphaNews-ին տված հարցազրույցում բացահայտ հայտարարում է, որ Եվրամիությունում չկա միաձայն դիրքորոշում Հայաստանին թեկնածուի կարգավիճակ տալու վերաբերյալ: Այսինքն՝ անգամ Հայաստանին ԵՄ անդամակցության թեկնածուի կարգավիճակ տալու հարցում Միությունում չկա միասնական դիրքորոշում։

2. Ամերիկյան ոչ առևտրային կազմակերպությունը, որը ծառայում է որպես ռազմավարական հետազոտական կենտրոն, որն աշխատում է ԱՄՆ կառավարության, նրա զինված ուժերի և հարակից կազմակերպությունների անունից՝ RAND Corporation-ը, հրապարակել է հոդված՝ նվիրված Հայաստանին և ընդհանուր առմամբ տարածաշրջանում իրավիճակին, որոնցից կարելի է առանձնացնել հետևյալ թեզերը.
• ԱՄՆ-ն ու ՆԱՏՕ-ն չեն կարող լինել Հայաստանի անվտանգության երաշխավոր, կարող են միայն օգնել.
• Հայաստանը չպետք է խզի Ռուսաստանի հետ հարաբերությունները, ինչը կարող է հանգեցնել աղետալի հետևանքների, կամ դուրս գալ ՀԱՊԿ-ից, այլ դիվերսիֆիկացնի հարաբերությունները նրա հետ.
• Արևմուտքը չպետք է ճնշում գործադրի Հայաստանի վրա՝ ընտրելու Ռուսաստանի և Արևմուտքի միջև.
• Միացյալ Նահանգները չունի ռազմավարական շահեր Հարավային Կովկասում, բացառությամբ շահագրգռվածության՝ Ադրբեջանի միջոցով/տարածքով էներգառեսուրսների մատակարարման կայունության, հումանիտար և հիմնարար շահերից․
• Ո՛չ Միացյալ Նահանգները, ո՛չ նրա դաշնակիցները չեն ցանկանում Հայաստանին անվտանգության երաշխիքներ առաջարկել, առավել ևս՝ պաշտոնական ռազմական դաշինք: ԱՄՆ-ը և ՆԱՏՕ-ն չեն կարող արդարացնել Հայաստանի բոլոր ակնկալիքները.
• Ֆրանսիայից և Հնդկաստանից մատակարարումները բավարար չեն ադրբեջանական հնարավոր ագրեսիան զսպելու համար։
• ԱՄՆ-ից առաքումները կարող են երկար տևել և այլն։

Ըստ երևույթին, RAND Corporation-ի ամերիկյան «ստոր» վերլուծաբանները (ինչպես նաև եվրոպացի պաշտոնյան Կալջուրանդը) չեն կարդում Նիկոլ Փաշինյանի ընտանեկան թերթը, ինչպես նաև չեն լսել «վերլուծաբանների» կարծիքը, որոնք ՀՀ-ում ներկայանում են որպես «Արևմուտքի ձայնը» և որոնք համոզում են, որ «ոչ միայն բրիտանական, այլև ամերիկյան ու ֆրանսիական նավերը շուտով կգան Հայկական լեռնաշխարհ և կպաշտպանեն Հայաստանը»։

Չնայած ամերիկյան կորպորացիայի վերլուծություններին, ՆԱՏՕ-ի գլխավոր քարտուղարի տարածաշրջան կատարած այցի ֆոնին կեղծ պատմությունները, նարատիվները սկսեցին էլ ավելի ակտիվորեն տարածվել։ Բայց իրականում ի՞նչ է կանգնած այս պաշտոնյայի այցի հետևում։ Այս հարցի պատասխանը տվել է հենց գլխավոր քարտուղարը, որի կենտրոնական միտքը Երևանում հետևյալն էր. «Եթե Պուտինը հաջողության հասնի Ուկրաինայում, վտանգ կա, որ նրա ագրեսիան դրանով չի դադարի»։

Անկեղծ լինենք, այսօր աշխարհում տոտալ պատերազմ է Արևմուտքի և Ռուսաստանի միջև, և կողմերից յուրաքանչյուրը փորձում է խնդիրներ ստեղծել մյուսի համար, որպեսզի հակառակորդը հնարավորություն չունենա կենտրոնացնել ռազմական, տնտեսական և քաղաքական բոլոր ռեսուրսներն Ուկրաինայի շուրջ։

Արևմուտքը և նրա ամենակարևոր տարրը ՆԱՏՕ-ն գործում են այս տրամաբանությամբ և ուղիներ են փնտրում Ռուսաստանի Դաշնության դեմ երկրորդ ճակատ բացելու համար. ստիպել ռուսական զորքերին ուղարկել աշխարհի մեկ այլ կետ, զրկել հաղորդակցություններից, որոնք թույլ են տալիս Ռուսաստանի Դաշնությանը շրջանցել պատժամիջոցները, ոչնչացնել ռազմական և տնտեսական միությունները, որոնցում Մոսկվան գերիշխող դեր ունի: Այդ տարածքներից մեկը, որտեղ հնարավորություն կա Մոսկվայի դեմ երկրորդ ճակատ բացելու, Անդրկովկասն է։ Եվ փորձեր են արվում այդ արկածախնդրության մեջ ներքաշել Ադրբեջանին, Վրաստանին, Հայաստանին։ Եվ միայն պաշտոնական Երևանն էր այն սուբյեկտը, որը որոշեց ամբողջությամբ մտնել Հյուսիսատլանտյան դաշինքի խաղի մեջ, որը ոչ մի կապ չուներ Հայաստանի Հանրապետության շահերի հետ։

Հեշտ է կռահել, թե ինչ հետևանքներ կունենա այս խաղը…

Մտածե՛ք այդ մասին…»։