Արդյոք Երևանն անկեղծորեն ձգտում է հասնել ադրբեջանցի ռազմական հանցագործների արտահանձմանը

(Ի՞նչ կարող է թաքնված լինել ՌԴ-ում ադրբեջանցի ռազմական հանցագործի կալանավորման հետևում)
Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանը Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

«Փետրվարի 21-ին ռուսական լրատվամիջոցները հայտնել են, որ Մոսկվայի «Դոմոդեդովո» օդանավակայանում ձերբակալվել է Ադրբեջանի քաղաքացի Քամիլ Զեյնալլին։ Այնուհետև հայկական լրատվամիջոցները հայտնել էին, որ Քամիլն ենթադրաբար մասնակցելով 2020 թվականի պատերազմին Արցախում տարեց հայ քաղաքացու է գլխատել, և որ նա ձերբակալվել է Մոսկվայում՝ Հայաստանի գլխավոր դատախազության պահանջով։

Ձերբակալված Զեյնալլիի փաստաբան Ալեքբեր Գարաևն հետագայում մանրամասներ է հայտնել մեղադրանքների մասին, որոնցով Հայաստանը Զեյնալլիի նկատմամբ միջազգային հետախուզում է հայտարարել: Ադրբեջանական լրատվամիջոցների փոխանցմամբ՝ Գարաևը հայտնել է, Զեյնալլիին մեղադրանք է առաջադրվել Հայաստանի քրեական օրենսգրքի 135-րդ (մարդկայնության դեմ ուղղված հանցագործություններ), 147-րդ (վարձկանությունը) և 149-րդ (ռազմական ագրեսիան) հոդվածներով։ Փաստաբանը հայտնել է նաև, որ Զեյնալլիի դատավարությունը տեղի կունենա փետրվարի 22-ին։
Կրկին նշենք, որ Զեյնալլիի ձերբակալության վերաբերյալ նմանատիպ բովանդակությամբ մեկնաբանություններ են (44-օրյա պատերազմին առնչվող դրվագների վերաբերյալ) տվել հայկական լրատվամիջոցները և ադրբեջանական աղբյուրները։

Ուշագրավն այն է, որ Զեյնալլիի ձերբակալությունից անմիջապես հետո Հայաստանի իշխանությունների հետ առնչվող տելեգրամյան ալիքները սկսեցին տարածել տեղեկություն այն մասին, թե «ամենայն հավանականությամբ Ռուսաստանն անմիջապես բաց կթողնի ադրբեջանցուն», ինչից կարելի է տրամաբանական եզրակացություն անել, որ պաշտոնական Երևանն ինքը կարող էր հրաժարվել ենթադրյալ ադրբեջանցի ռազմական հանցագործին Հայաստան արտահանձնելու գաղափարից, սակայն տեղեկատվական դաշտում դրա պատասխանատվությունը վերապահվելու էր Ռուսաստանի Դաշնությանը։

Փորձից ելնելով նույնպես կարող ենք այդ հետևյալ եզրակացություն անել. Հայաստանը բազմիցս առանց նախապայմանների պաշտոնական Բաքվին է հանձնել Արցախի ականապատ դաշտերի քարտեզները՝ դա անվանելով «մարդասիրական ժեստ» (և դա չնայած այն բանին, որ Հայաստանի տասնյակ քաղաքացիներ դեռ ադրբեջանական գերության մեջ են): Ավելի վաղ հայկական կողմը ևս Ադրբեջանին է փոխանցել երկու երկրների սահմանի մոտ մոլորված զինծառայողին և կրկին առանց նախապայմանների, և հենց այս իրադարձությունների համատեքստում կարող ենք հիմնավոր կասկածներ ունենալ, որ ՀՀ իշխանությունները կարող էին ոչ միայն հրաժարվել ադրբեջանցու արտահանձնման մտքից, այլև զուգահեռաբար օգտվել այս տեղեկատվական առիթից՝ հակառուսական հիստերիայի հերթական փուլը սկսելու համատեքստում։

Հատկանշական է նաև, որ ադրբեջանցու ձերբակալության հետ կապված իրավիճակի վերաբերյալ իրենց հրապարակային անկարողությունը հերթական անգամ դրսևորեցին նաև Հայաստանի պետական կառույցները, որոնք դեպքի մասին հակառակ տեղեկություններ էին տալիս: Այսպես, Հայաստանի գլխավոր դատախազությունը նշել է, որ «իրենք պաշտոնական տեղեկություն չունեն դեպքի մասին», մինչդեռ Հայաստանի ՆԳՆ-ն հաստատել է, որ Ադրբեջանի քաղաքացի Քամիլ Զեյնալլիի նկատմամբ սպանության մեղադրանքով միջպետական հետախուզում է հայտարարվել:

Զարմանալի չի լինի, եթե հայկական պետական կառույցներում նման խառնաշփոթի, ՀՀ ԱԳՆ-ի և ՀՀ կառավարության կողմից տոտալ քաղաքական լռության, ինչպես նաև պաշտոնական Բաքվի ներկայացուցիչների կողմից ենթադրյալ ադրբեջանցի հանցագործին ազատ արձակելու ուղղությամբ շատ ակտիվ աշխատանքի ֆոնին Զեյնալլին ի վերջո ազատ արձակվի, սակայն պարզ է նաև, որ բուն միջադեպը «հենց այնպես» չի տեղի ունեցել։
Այսպիսով, ի՞նչ կարող է լինել այս իրադարձության հետևում:
Ակնհայտ է՝ այս իրավիճակում կա ևս մեկ նրբերանգ, որը «աննկատ է մնում» քարանձավային հակառուսական հիստերիայի ֆոնին. դատելով Մոսկվայից եկող ազդանշաններից՝ Ռուսաստանի Դաշնությունը մտադիր է հասնել Արցախում ռուս խաղաղապահների գտնվելու ժամկետի երկարացմանը, և միգուցե այս միջադեպը պաշտոնական Բաքվին շատ ավելի զիջող կդարձնի այս հարցում…

Մտածե՛ք այդ մասին…»։