Ի՞նչ է անում ՀՀ իշխանությունն այն սուբյեկտների ցանկում, որոնք Հայաստանն ագրեսոր են համարում

(Թուրքիայից, Ադրբեջանից և Փաշինյանից բացի ոչ ոք անհանգստացած չէ Հայաստանի Անկախության հռչակագրից)
Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանը Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

«Կրկին ու կրկին վերադառնալով Ադրբեջանում արտահերթ նախագահական ընտրությունների թեմային՝ հարկ է կրկին ու կրկին արձանագրել, որ հիմնական քաղաքական նախագիծը, որով Իլհամ Իլիևը գնում է այդ ընտրություններին, «հայաստանակենտրոն նախագիծն» է, որի էությունը Հայաստանը «Արևմտյան Ադրբեջան» դարձնելն է։

Այս էքզիստենցիալ սպառնալիքի համատեքստում Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանի քաղաքական դիսկուրս մտցրեց այն թեզը, որ ՀՀ իշխանությունների խնդիրը պետք է լինի «ադրբեջանական ագրեսիան ապալեգիտիմացնելը», և հենց դրան պետք է ծառայի սպասվող սահմանադրական հանրաքվեն։

Փաշինյանն իր վերջին հարցազրույցում եթերաժամանակի զգալի մասը հատկացրել է հենց այս թեմային՝ մասնավորապես նշելով հետևյալը. «Ի՞նչ խնդիր է նա լուծելու, ինչպես մենք ունենք լեգիտիմության խնդիր, նույնպես էլ ինքն ունի իր պոտենցիալ ագրեսիան մեր նկատմամբ լեգիտիմացնելու խնդիր։ Եվ նրան պետք է, որպեսզի այդ լեգիտիմությունը լինի լիարժեք, իսկ ինքը եթե ունի ագրեսիվ նկատառումներ, իսկ այդպես է երևում, որ ագրեսիվ նկրտումներ ունի, այդ ագրեսիվ նկրտումներն իրագործելու համար պետք է, որ մենք հենց իրեն տանք այդ լեգիտիմությունը։

Դրա համար ինքն ամեն ինչ պետք է անի, որ այս դիսկուրսը Հայաստանում տեղի չունենա, Հայաստանում տեղի ունենա հակառակ դիսկուրսը, որ ժամանակ առ ժամանակ, որի անունը նրանք այնտեղ դրել են ռևանշիզմ, որ այ տեսեք՝ Հայաստանում կան ուժեր, նույնիսկ իշխանության ներսում և նույնիսկ տարբեր տեղերում, որոնք սպառնում են մեր անվտանգությանը, որպեսզի ինքն իր ագրեսիան արտաքին աշխարհի և ներքին լսարանի համար լեգիտիմացնի։ Իսկ ո՞վ է ասում, որ Ադրբեջանի ժողովուրդը պատերազմ է ուզում, ոչ մի ժողովուրդ էլ պատերազմ չի ուզում, բայց եթե կան ագրեսիվ պլաններ, ի՞նչ պետք է անի, եթե կան այդպիսի պլաններ, պետք է կառավարությունը իր ժողովրդին համոզի, որ եթե այդ ագրեսիան մենք չանենք, ուրեմն մենք ենք դառնալու ագրեսիայի զոհ»:

Այլ կերպ ասած, Փաշինյանը հայտարարում է, որ հայկական պետականության ձևավորման, Երրորդ հանրապետության ձևավորման հիմքում ընկած փաստաթղթերը հիմնված են գաղափարների և սկզբունքների վրա, որոնք հեշտությամբ կարելի է մեկնաբանել որպես ժամանակակից հայկական պետության ագրեսիվ էությունը մատնանշող թեզեր։ Եթե ավելի ընդլայնենք Փաշինյանի այս թեզը, ապա կստացվի, որ հայկական պետությունը սկզբունքորեն ագրեսիվ սուբյեկտ է՝ ագրեսոր։

Սպասե՛ք։ Ստացվում է, որ Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանին ագրե՞սոր է համարում…: Նիկոլ Փաշինյանից բացի էլ ո՞վ է նույն կարծիքին: Գործնական քաղաքականությունը ցույց է տալիս, որ Պակիստանը, Թուրքիան, Ադրբեջանը և անձամբ Նիկոլ Փաշինյանը Հայաստանին ագրեսոր են համարում։

Սա պարզունակ հարց չէ, հարցը մանրակրկիտ վերլուծություն է պահանջում, քանի որ դա այն հիմքերից մեկն է, որի վրա Հայաստանի իշխանությունները փորձելու են կառուցել մանիպուլյատիվ և ագրեսիվ նախընտրական քարոզարշավ՝ լոբբինգ իրականացնելու համար նոր Սահմանադրության ընդունումը։

Եվ այսպես, Հայաստանի անկախության հռչակագիրն ընդունվեց 1990 թվականի ամռանը։ Անկախության հռչակագրի ընդունումից հետո Հայաստանը ոչ միայն համապետական հանրաքվեով հռչակեց իր անկախությունը, այլև դարձավ այնպիսի վերպետական կառույցների անդամ, ինչպիսիք են ՄԱԿ-ը, Եվրոպայի խորհուրդը, ԱՊՀ-ն, Եվրոպայի անվտանգության և համագործակցության կազմակերպությունը, ՀԱՊԿ-ը, Եվրասիական տնտեսական միությունը և Արժույթի միջազգային հիմնադրամը։ Հայաստանը ՆԱՏՕ-ի անդամ չէ, սակայն մասնակցում է ՆԱՏՕ-ի Գործընկերություն հանուն խաղաղության ծրագրին, մասնակցում է ԵՄ-ի Արևելյան գործընկերության ծրագրին։ Հայաստանը դիվանագիտական հարաբերություններ ունի աշխարհի 172 երկրների հետ։

Այստեղ նշված են կազմակերպություններ և ինտեգրացիոն միավորումներ, որոնք ուղղված են ինչպես Արևմուտքի, այնպես էլ Ռուսաստանի հետ համագործակցությանը։ Մենք Արցախյան առաջին ազատամարտի ակտիվ ժամանակաշրջանում մի շարք կազմակերպությունների անդամ ենք դարձել, մյուսներն էլ՝ դրա ավարտից հետո։ Սակայն կազմակերպություններից ոչ մեկը երբևէ որևէ պահանջ չի ունեցել Հայաստանի Անկախության Հռչակագրի առնչությամբ այն համատեքստում, որ այն իբր արտացոլում է տարածքային պահանջներ Հայաստանի Հանրապետության հարևանների նկատմամբ։

Ավելին, 1992 թվականից Հայաստանը ՀԱՊԿ-ի անդամ է՝ բացահայտ ռազմական կազմակերպություն։ Եվ ստացվում է, որ Հայաստանի գործող իշխանությունների տրամաբանությամբ մեզ ընդունեցին ՀԱՊԿ, թեև տարածքային պահանջներ ունեինք Թուրքիայից։ Ավելին, Ադրբեջանը նույնպես կարճ ժամանակով (1993-1999թթ.) եղել է ՀԱՊԿ անդամ, փաստորեն պաշտոնական Բաքուն պաշտպանում էր Հայաստանի «տարածքային պահանջները» Թուրքիային։

Հասկանալի է, որ նման բան չկա, և «Երրորդ հՀանրապետության ագրեսիվ էության» մասին հայտարարություններն ուղղված են հետագա մանիպուլյացիայի համար հիմք ստեղծելուն։ Մանիպուլյացիա, որի նպատակն է թույլ չտալ քաղաքացիներին գիտակցել՝ նոր Սահմանադրության ընդունումը և առաջին հերթին գործող Անկախության հռչակագրի մերժումը միայն քայլեր են հայոց պետականության վերացման ուղղությամբ։

Փաստորեն, գործ ունենք իրավիճակների հետ, որտեղ օրինական հարց է ծագում՝ ի՞նչ է անում Հայաստանի իշխանությունն այն սուբյեկտների ցանկում, որոնք ՀՀ-ն ագրեսոր են համարում։…
Մտածե՛ք այս ամենի մասին…