Ինչո՞ւ են Ադրբեջանում այդքան վստահ, որ Փաշինյանը Սյունիքն իրենց կհանձնի
26 Հունիսի 2024, 12:30
(Գործող իշխանություններին Սյունիքը ոչ միայն պետք չէ, այլև խանգարում է)
Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.
««Գործող իշխանության շահերին սպասարկող տեղեկատվական ռեսուրսները վրդովված են, քանի որ «Վերադարձ դեպի Արևմտյան Ադրբեջան» հերթական փառատոն-կոնգրեսն անցկացվել է Ադրբեջանում։ Փառատոնի շրջանակներում անցկացվել են ոչ միայն լիագումար նիստեր, որոնցում ընթերցվել են կեղծ գիտական հետազոտություններ «Արևմտյան Ադրբեջանի պատմական ժառանգությունը» թեմայով, այլ, ի թիվս այլ բաների, անցկացվել է «Իրևանյան քաղցրավենիքի փառատոն»։ Ահա թե ինչպես է Ադրբեջանը պատրաստվում Փաշինյանի «խաղաղության դարաշրջանին»…
Սակայն, հետևելով տեղի ունեցող իրադարձություններին, Ադրբեջանի հռետորաբանությանը, նրա արտաքին քաղաքական «սալտոներին», շատերի մոտ կարող է տպավորություն ստեղծվել, որ «կիրթ և կառուցողական Ալիևը», վստահ է՝ Սյունիքը շուտով կանցնի Բաքվի վերահսկողության տակ։ Բայց որտեղի՞ց նման վստահություն, այս հարցը ակտուալ է, քանի որ Բաքուն արդեն ցուցակագրում է Սյունիքում պոտենցիալ վերաբնակեցվողների ցուցակները և հայկական բնակավայրերի համար ադրբեջանական նոր տեղանուններով քարտեզներ է պատրաստում… Ի՞նչ է կատարվում Սյունիքի և ընդհանուր առմամբ ՀՀ-ի շուրջ, որտեղի՞ց Բաքվին նման վստահություն:
Այսօր լրատվամիջոցներում կարելի է տեսնել բազմաթիվ քաղաքագետների և վերլուծաբանների մեկնաբանությունները, որոնք անընդհատ կրկնում են, որ աշխարհաքաղաքական տեսանկյունից Հայաստանը ընտրություն ունի Թուրքիայի և Ռուսաստանի միջև։
Փաշինյանական քարոզչությունը, թեև համոզում է մարդկանց հակառակը (հեքիաթներ է պատմում Հայաստանի եվրոպական և եվրատլանտյան հեռանկարների մասին), բայց ռազմավարական, խորքային մակարդակում Փաշինյան Նիկոլը հիանալի հասկանում է, որ Հայաստանի համար երկընտրանքն իրականում հենց սա է. ռազմավարական դաշինք Ռուսաստանի հետ, կամ դառնալ թյուրքական աշխարհի մաս:
Ելնելով Հայաստանի շուրջ և Հայաստանի ներսում տեղի ունեցող գործընթացների տրամաբանությունից՝ պարզ է դառնում, որ իշխանություններն, ամենայն հավանականությամբ, առաջնորդվում են հետևյալ տրամաբանական շղթայով. քանի դեռ Հայաստանն ունի ընդհանուր ցամաքային սահման Իրանի հետ, դա թույլ է տալիս Ռուսաստանի Դաշնությանը զենք և զորք բերել ՀՀ, սպառնալիքի դեպքում ռազմական օգնություն տրամադրել Հայաստանին, ինչն իր հերթին հիմք է ստեղծում Հայաստանում տեղի ունեցող գործընթացների վրա Ռուսաստանի Դաշնության քաղաքական ազդեցության համար, իսկ քաղաքական ազդեցությունը վերածվում է տնտեսական կապերի։ Եթե Իրանի հետ ցամաքային սահմանը հանվի այս շղթայից, ապա դա թե՛ Թեհրանին, թե՛ Մոսկվային կզրկի Հայաստանին ռազմական օգնություն ցուցաբերելու նույնիսկ տեսական հնարավորություններից, ինչն իր հերթին կհանգեցնի նրանց քաղաքական ազդեցության զրոյացմանը Հայաստանի Հանրապետությունում, և իսկ ահա դա հնարավորություն կտա վերջնականապես խզել տնտեսական կապերը Ռուսաստանի Դաշնության հետ:
Նման Հայաստանում («Թուրքիայի կցորդը», որը սահման չի ունենա Իրանի հետ և կլինի «Բաքվի և Անկարայի գրկում») Նիկոլ Փաշինյանն ու իր կառավարությունը ներդաշնակ կլինեն։ Սա հասկանում է նաև Բաքուն, և հենց դա է, որ նրանց վստահություն է հաղորդում…
Իսկ եթե «իրավիճակը դուրս գա վերահսկողությունից», և Հայաստանն, որպես այդպիսին, ընդհանրապես գոյություն չունենա, ապա դա ներկայիս իշխանությունների համար իրականում խնդիր չէ, քանի որ եթե Հայաստանը չլինի, ապա ապագայում չի գտնվի որևէ սուբյեկտ, որը կարող է նրանց պատասխանատվության ենթարկել։
Ի՞նչ եք կարծում, սա չափազանցությո՞ւն է։ Լսեք Նիկոլ Փաշինյանի քաղաքական գործընկերներից մեկին՝ «Հանրապետություն» կուսակցության նախագահ Արամ Սարգսյանին, ով Փաշինյանի նման արդեն ալիբի է պատրաստում գործող իշխանության համար։ Նա պատրաստում է ալիբի՝ նշելով, որ ԵՄ անդամակցության հանրաքվեի շնորհիվ (որը, հիշեցնենք, կարող են անցկացնել ՀՀ իշխանությունները, բայց Բրյուսելի տեսանկյունից իրավական հետևանքներ չի ունենա) կառավարությունն իր շուրջը կունենա համախմբված ժողովուրդ, որը պատերազմի դեպքում իր վրա կվերցնի նույն պատասխանատվությունը, ինչ իշխանությունները՝ դիմակայելու այս պատերազմին։
Մտածե՛ք այդ մասին…»:
Հիմա եթերում
