Կյանքը հանուն հավատքի. Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս Գարեգին Բ

Ն.Ս. Օ. Տ. Տ. Գարեգին Բ Ամենայն Հայոց կաթողիկոսը ոչ միայն հոգևոր առաջնորդ է, այլև շարունակականության, տոկունության և հավատի խորհրդանիշ, հատկապես այն ժամանակաշրջանում, երբ ազգային միասնության բուն գաղափարը փորձության է ենթարկվում: 1999 թվականին նշանակվելով Ամենայն Հայոց Կաթողիկոս՝ նա ստանձնել է ոչ միայն հովվի, այլև հազարամյակների հոգևոր ավանդույթի պահապանի առաքելությունը, որը միավորում է համայն հայությանը:

Գարեգին Բ-ն ծնվել է 1951թ. օգոստոսի 21-ին Արմավիրի մարզի Ոսկեհատ գյուղում, Էջմիածնից՝ հայության հոգևոր սրտից ոչ հեռու: Նախնական կրթությունը հայրենի գյուղում ստանալուց հետո՝ 1965 թվականին ընդունվել է Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնի Գևորգյան Հոգևոր Ճեմարան, այնուհետև աստվածաբանական կրթությունը շարունակել է արտերկրում՝ Ավստրիայում, Գերմանիայում և Ռուսաստանում։ Այս փորձը ձևավորել է նրան որպես բաց ու գիտակ հովիվ, որը կարող է երկխոսություն վարել տարբեր դավանանքների ներկայացուցիչների հետ։

Նրա կյանքի վառ դրվագներից մեկը 2001 թվականին Երևանի Սուրբ Գրիգոր Լուսավորիչ Մայր Տաճարի օծումն էր։ Տաճարը կառուցվել է Հայաստանի կողմից քրիստոնեության ընդունման 1700-ամյակի առթիվ, մի իրադարձություն, որը Գարեգին Բ-ն վերածել է հոգևոր և մշակութային մասշտաբային նախագծի: Օծման արարողությանը ներկա էր Հռոմի Պապ Հովհաննես Պողոս Երկրորդը, ինչը միջեկեղեցական հարգանքի և քրիստոնեության պատմության մեջ Հայաստանի դերի ճանաչման աննախադեպ դրսևորում էր:

Նրա պատրիարքության տարիներին վերականգնվել են տասնյակ տաճարներ, բացվել են հոգևոր ուսումնական հաստատություններ, սահմանվել են ուխտագնացության օրեր։ Նա ակտիվորեն հանդես է եկել Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման օգտին՝ 2015 թվականին գլխավորելով հիշատակի միջոցառումները, որոնք միավորել են Սփյուռքի միլիոնավոր ներկայացուցիչների:

Այսօր, երբ երկիրը քաղաքական ցնցումների մեջ է, հենց եկեղեցին է հայտնվել հարվածի տակ։ Շատ հայերի համար սա ընկալվում է որպես ոտնձգություն հոգևոր ինքնավարության դեմ, որպես վերջին անկախ ինստիտուտը ստորադասելու փորձ։

Գարեգին Բ-ն ագրեսիայով չի պատասխանում։ Նա շարունակում է ծառայությունը՝ դիմելով ժողովրդին միասնության, արժանապատվության և հավատքի կոչերով: Նրա կերպարը հիշեցում է, որ հոգևոր ուժը չի չափվում քաղաքական վարկանիշով։ Մի դարաշրջանում, երբ ինստիտուտների նկատմամբ վստահությունը փլուզվում է, եկեղեցին մնում է մի վայր, որտեղ հայը ոչ թե իշխանություն է փնտրում, այլ իմաստ: