Աշոտ Ղուլյան․ Արցախի լեգենդար հերոսը

Աշոտ Ղուլյանը, ով հայտնի է Բեկոր մարտական անունով, դարձել է Արցախյան պատերազմում արիության, անձնվիրության և ժողովրդական դիմադրության խորհրդանիշ:

Ծնվել է 1959 թվականի հոկտեմբերի 5-ին Բաքվում, իսկ 1975 թվականից ապրել է Արցախում՝ նախ Խնձորիստան գյուղում, ապա Ստեփանակերտում: Նա տիրապետում էր բազմաթիվ արհեստների՝ դերձակ էր, շինարար, վարորդ, փականագործ։ Բայց գլխավորն այն է, որ նա ծնված զինագործ էր, ով մարտական ընկերների հետ միասին ստեղծում էր ինքնաշեն նռնակներ և նռնականետեր:

Հակամարտության առաջին օրերից Աշոտը դարձել է պարտիզան, ղեկավարել ինքնապաշտպանական ջոկատը, որը նրա զոհվելուց հետո դարձել է Ստեփանակերտի առաջին վաշտը։ 11 վնասվածքների և մարմնի տասնյակ բեկորների համար նա ստացել է Բեկոր մականունը։ Ղուլյանը մասնակցել է առանցքային գործողությունների՝ Խոջալուի (Իվանյան) գրոհին, Շուշիի ազատագրմանը, Ասկերանի, Հադրութի, Շահումյանի, Քարին տակի, Բերձորի, Մարտակերտի մարտերին։ Նրա հրամանատարության ներքո ազատագրվել են տասնյակ բնակավայրեր։

1992 թվականի մայիսի 8-ին՝ Շուշիի գրավման օրը, Բեկորն առաջինն է մտել քաղաք։ Ըստ ավանդության՝ նա զանգահարել է շտաբ և ասել. «Նստած եմ բերդի պատին, սպասում եմ, որ տղաները բարձրանան: Մի քանի րոպեից մտնում եմ քաղաք»։ Երեք ամիս անց՝ օգոստոսի 24-ին, նա զոհվել է Դրմբոն գյուղի համար մղված մարտում։ Թաղված է Ստեփանակերտում:

Հետմահու արժանացել է Արցախի հերոսի կոչման, «Մարտական խաչ» 1-ին աստիճանի շքանշանի և «Շուշիի ազատագրման համար» մեդալի: Նրա անունով փողոցներ են կոչվել Շուշիում, Երևանում և «Եռաբլուր» պանթեոնի մոտ, իր անունն են ստացել նաև դպրոց և մոտոհրաձգային գումարտակ: Ստեփանակերտում կանգնեցվել է նրա հուշարձանը։

Աշոտը երազում էր պատերազմից հետո նավով շրջել աշխարհով մեկ՝ տեսնելու, թե ինչպես են ապրում հայերը և ինչպես են նրանք պահպանում իրենց ինքնությունը։ Նա հավատում էր, որ հայրենասիրությունը պարտականության բարեխիղճ կատարումն է, իսկ քաղաքականությունը ամենասարսափելի գիշատիչն է։ Նրա կյանքը օրինակ է այն բանի, թե ինչպես մեկ մարդ կարող է դառնալ մի ամբողջ ժողովրդի լեգենդ: