Միշել Մոսեսյան. համաշխարհային ճանաչում ունեցող հայ ճարտարապետը

Միշել Մոսեսյանը աշխարհահռչակ ֆրանսահայ ճարտարապետ է, Բրիտական ճարտարապետական թագավորական ինստիտուտի անդամ։

Ծնվել է 1959 թվականի նոյեմբերի 11-ին Փարիզում: Նրա անունը հայտնի է ամբողջ աշխարհի մասնագիտական շրջանակներում՝ Լոնդոնից մինչև Դոհա, Պեկինից մինչև Կասաբլանկա: Նա պարզապես շենքեր չի նախագծում․ նա ստեղծում է տարածքներ, որտեղ մարդիկ իրենց զգում են ինչ-որ ավելի մեծ բանի մաս՝ լինի դա քաղաք, մշակույթ կամ պատմություն։

Մոսեսյանը ճարտարապետական կրթություն է ստացել Փարիզի գեղարվեստի ազգային բարձրագույն դպրոցում, որտեղ միաժամանակ ուսումնասիրել է փիլիսոփայություն Ժակ Դերիդի ղեկավարությամբ: Ավելի ուշ նա շարունակել է ուսումը Նյու Յորքիում, իսկ ճարտարապետության մագիստրոսի կոչում ստացել էՀարվարդի համալսարանում: Ճարտարապետական պրակտիկայի և փիլիսոփայական խորության այս համադրությունը հիմք է հանդիսացել նրա մոտեցման համար։

2005 թվականին Մոսեսյանը Լոնդոնում հիմնադրել է «Mossessian & Partners» ստուդիան։ Նրա խորհրդանշական նախագծերից են «Al Jazeera»-ի գլխամասային գրասենյակը Կատարում, մշակութային կենտրոնը Մարաքեշում, գրասենյակային համալիրները Քինգս Քրոսում (Լոնդոն), ինչպես նաև հայեցակարգային նախագծերը Չինաստանում և Ֆրանսիայում: Նրա ճարտարապետությունն առանձնանում է լակոնիզմով, համատեքստի նկատմամբ հարգանքով և կայունության ձգտմամբ: Նա ակտիվորեն օգտագործում է էկոլոգիապես մաքուր նյութեր և տեխնոլոգիաներ՝ ստանալով միջազգային մրցանակներ, ներառյալ «Holcim Awards»-ը և «MIPIM»-ը:

Մոսեսյանը այն եզակի ճարտարապետներից է, ով համատեղում է քաղաքաշինությունը փիլիսոփայության հետ: Նա կարծում է, որ ճարտարապետությունը պետք է ոչ միայն սպասարկի գործառույթները, այլև ձևավորի մտածողությունը: Իր հարցազրույցներում նա շենքը նկարագրում է որպես «երկխոսության տարածք», որտեղ հանդիպում են մշակույթը, պատմությունը և մարդը։

Միշել Մոսեսյանը ճարտարապետ է, ով մտածում է գլոբալ, բայց գործում է լոկալ։ Նա միավորում է փիլիսոփայությունն ու քաղաքաշինությունը, ավանդույթն ու նորարարությունը, Արևելքն ու Արևմուտքը։ Նրա ստեղծագործությունը երկխոսություն է, որտեղ ճարտարապետությունը դառնում է փոխըմբռնման և հարգանքի լեզու։ Եվ այդ երկխոսության մեջ հնչում է հայկական ինտոնացիան՝ նուրբ, ամուր և ստեղծագործ։