«Քաղաքական պասյանսը» կփոխվի՞ Հայաստանում ԵՄ խոշորագույն երկրներում տեղի ունեցած փոփոխություններից հետո

(Արդյո՞ք ավարտվում է լիբերալ դեմագոգիայի դարաշրջանը)

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է․

Այսպիսով, Եվրախորհրդարանի ընտրությունները (որոնք տեղի ունեցան հունիսի 6-ից 9-ը) հանգեցրեցին նրան, որ Ֆրանսիայի խորհրդարանը ցրվեց, Բելգիայի կառավարությունը հրաժարական տվեց, իսկ Գերմանիայում իշխող կուսակցությունը ջախջախիչ պարտություն կրեց։ Ավստրիայում աջերը նույնպես զգալիորեն ամրապնդել են իրենց դիրքերը։

Համաշխարհային լրատվամիջոցներն արդեն մանրամասնորեն մեկնաբանել են այս թեման։ Այսպես, Washington Post-ը գրել է, որ նույնիսկ առաջին հաշվարկները ցույց էին տվել, որ ընտրողները «պատժել են» Եվրոպայում իշխող ցենտրիստներին և աննախադեպ աջակցություն են ցուցաբերել աջակողմյան կուսակցություններին։

Իսկ անգլիական The Guardian-ը կարծում է, որ եթե ֆրանսիական աջերը նոր ընտրություններից (խորհրդարանի ընտրությունները տեղի կունենան հունիսի 30-ին և հուլիսի 7-ին) հետո վստահ մեծամասնություն ստանան խորհրդարանում, ապա Ֆրանսիայի ներքին քաղաքականությունը գրեթե ամբողջությամբ դուրս կմնա նախագահի վերահսկողությունից:

Տեղի ունեցածն իրոք առանձնանում է «քաղաքական պասյանսի» պատկերից, որը բնորոշ էր Եվրոպային երկար տասնամյակներ շարունակ։ Ավելին, պետք է հասկանալ, որ նացիստական ​​Գերմանիայի փլուզումից հետո տասնամյակներ շարունակ քաղաքական ծայրահեղ աջերըը գրեթե համընդհանուր «մարգինալ» տարր էին, սակայն ներկայիս ընտրական ցիկլը ցույց տվեց հասարակական տրամադրությունների փոփոխություն:

Արժե անմիջապես ընդգծել, որ աջերը հեռու են իրենց էլեկտորալ պիկից, ավելին, առաջին տեղը մնում է Եվրոպական ժողովրդական կուսակցությանը (ԵԺԿ), ինչը նշանակում է, որ Ուրսուլաֆոն դեր Լեյենը՝ ադրբեջանական ժողովրդի մեծ բարեկամը, կարող է կրկին գլխավորել եվրոպականը հանձնաժողով և շարունակելու է մնալ Ալիևի խոսափողը ԵՄ-ում:

Այնուամենայնիվ, հիմարություն կլինի չնկատել եվրոպական հանրության տրամադրությունների փոփոխություններ։ Փորձագետները ճշգրիտ են իրենց գնահատականներում, երբ պնդում են, որ ծայրահեղ ձախ լիբերալ պոպուլիզմը փոխարինվում է աջակողմյան պոպուլիզմով։

Բայց հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Եվրախորհրդարանն ինքը դասական խորհրդարան, և փաստացի զրկված է քաղաքականություն և օրենսդրական նախաձեռնություններ մշակելու միակողմանի լիազորություններից (Եվրախորհրդարանը կիսում է օրենսդրական գործառույթները ԵՄ խորհրդի հետ, որը նաև ընդունում է օրենքներ): Ընտրություններն իրականում դարձան մի տեսակ հասարակական կարծիքի հարցում, որն ի վերջո ցույց տվեց եվրոպական տրամադրությունների փոփոխություն։ Ֆրանսիայում և Բելգիայում կայանալիք ընտրությունները լավ փորձություն կլինեն այս երկրների իշխող վերնախավերի և ընդդիմադիրների համար՝ կկարողանա՞ն ամրապնդել իրենց հաջողությունը, թե՞ դա պատահականություն կստացվի։

Կրկին կարող ենք փաստել, որ շատ առումներով, Հայաստանում ծավալվող գործընթացները տեղավորվում են ոչ միայն տարածաշրջանային գործընթացների տրամաբանության մեջ (հարևան Վրաստանում տեղի եկեղեցին գնալով ավելի կարևոր դեր է խաղում երկրի քաղաքական կյանքում), իսկ ԵՄ-ում ձախ-լիբերալ պոպուլիզմը կորցնում է իր դիրքերը։

Իսկ Բագրատ արքեպիսկոպոսի գլխավորած քաղաքական գործընթացն ըստ էության ոչ միայն պոպուլիզմի դեմ ուղղված գործընթաց է, այլեւ յուրօրինակ «հակամայդան» է։ Հետխորհրդային տարածքի համար եզակի գործընթաց:

Մեր երկրի համար ընդհանուր առմամբ իրավիճակը շատ յուրորինակ է. իշխանություններն ամեն օր հայտարարում են, որ «շարժումը մարել է», իսկ ոստիկանությունը գնալով ավելի ու ավելի կոպիտ են վերաբերվում ցուցարարներին, բայց գործընթացները չեն դադարում, բայց Բագրատ Գալստանյանը քայլերի մի շարք է շարունակում անել, որպեսզի Հայաստանում դե ֆակտո երկիշխանություն ձևավորվի: Որտեղ առանձին մի քաղաքական քաղաքական սուբյեկտ է հայտնվել, ով անգամ շփվում է արևմտյան լրատվամիջոցների և Հայաստանի Հանրապետությունում արևմտյան դիվանագիտական ​​ներկայացուցչությունների հետ, ու դրանով իսկ արժեզրկում է հենց Նիկոլ Փաշինյանի կարգավիճակը։ Սակայն պարզ է նաեւ, որ «մրցակից կողմերի» միջեւ նյարդերի խաղի ենք ականատես լինում, որտեղ առաջին խոշոր սխալ թույլ տվողը կպարտվի։

Մտածե՛ք այդ մասին…