Հինգ ժամ դեպի անմահություն. Ադամ Սահակյանի հավատարմությունն ու արժանապատվությունը

Ապրիլյան պատերազմի հերոս Ադամ Սահակյանը ծնվել է 1996 թվականի օգոստոսի 19-ին Երևանում, շինարար Խաչատուր Սահակյանի և լրագրող, ռեժիսոր Գայանե Անտոնյանի ընտանիքում: Վաղ տարիքից նա ցուցաբերել է ճարպկություն, հնարամտություն և ներքին կարգապահություն։ Ծնողները հիշում են, որ երբեք չեն ամաչել որդու արարքների համար. նա ազնիվ էր, բարի և նպատակասլաց:

2002 թվականից Ադամը սովորել է Երևանի Խաչիկ Դաշտենցի անվան թիվ 114 դպրոցում, որն ավարտել է 2013 թվականին: Այսօր այդ դպրոցի պատմության դասարանը կրում է նրա անունը՝ որպես հիշողության և հարգանքի խորհրդանիշ: Նույն թվականին ընդունվել է Երևանի պետական ճարտարապետաշինարարական համալսարանի ճարտարապետա-դիզայներական ֆակուլտետը։ Ադամը նաև զբաղվել է կարատեով, ըմբշամարտով և մարտարվեստի այլ տեսակներով։

2015 թ. հունվարի 26-ին Ադամը զորակոչվել է Արցախի պաշտպանության բանակ: Սկզբում ծառայել է Մարտունիում, ապա դասընթացները հաջողությամբ անցնելուց հետո ստացել է սերժանտի կոչում և տեղափոխվել Ջրական (Ջաբրայիլ), որտեղ դարձել է սահմանապահ գումարտակի 112-րդ դիրքի ավագ:

2016 թվականի ապրիլի 1-ին՝ ապրիլյան պատերազմի առաջին ժամերին, Ադամը բարձրացել է մարտական դիրքեր։ Գիշերվա ժամը 3-ին սկսվել է հակառակորդի հարձակումը, որն ուղեկցվել է հզոր հրետակոծությամբ։ Վեց ծառայակիցների հետ միասին նա կազմակերպել է շրջանաձև պաշտպանություն և հինգ ժամ շարունակ մարտնչել թշնամու դեմ՝ զգալի կորուստներ պատճառելով։ Առավոտյան ժամը 8:00-ի սահմաններում Ադամ Սահակյանը զոհվել է:

Նա մի քանի օր անհետ կորած է համարվել։ Վերջին անգամ նա հարազատների հետ կապ է հաստատել ապրիլի 1-ի երեկոյան՝ զգուշացնելով, որ չի կարողանա կապի դուրս գալ։

Ադամ Սահակյանի հերոսությունը ճանաչվել է պետական մակարդակով։ Արցախի նախագահ Բակո Սահակյանը նրան հետմահու պարգևատրել է «Մարտական ծառայության» մեդալով, իսկ Հայաստանի նախագահ Սերժ Սարգսյանը՝ «Արիության համար» մեդալով: Մայրը՝ Գայանե Անտոնյանը, որդու մասին ասել է. «Կարծում եմ՝ այդ տղաներից ոչ մեկը պատահական մարդ չէր, հատկապես նրանք, ովքեր այդ օրը առաջնագծում էին։ Նրանք հատուկ նպատակ ունեին»։

Ադամ Սահակյանը պատմության մեջ միայն անուն չէ։ Նա տոկունության, պատվի և հայրենի հողի հանդեպ անսահման սիրո խորհրդանիշ է: Նրա սխրանքը շարունակում է ոգեշնչել նոր սերունդներին՝ հիշեցնելով, որ իրական ուժը հավատարմության, զոհաբերության և արժանապատվության մեջ է: