Հովիկ Հովեյան․ խոսք, որը ծառայում է ժողովրդին

Հովիկ Վաչագանի Հովեյանը ծնվել է 1956թ. նոյեմբերի 23-ին Երևանում: Նրա կյանքն ու գործունեությունը դարձել են գրականության, լրագրության և Հանրային ծառայության միավորման վառ օրինակ: Վաղ տարիքից նա հետաքրքրություն է ցուցաբերել խոսքի նկատմամբ, և այդ հետաքրքրությունը որոշել է նրա հետագա ուղին։

1973-1978 թվականներին Հովեյանը սովորել է Երևանի պետական համալսարանի բանասիրական ֆակուլտետում։ Արդեն ուսանողական տարիներին նա սկսել է բանաստեղծություններ հրատարակել, և նրա պոեզիան առանձնանում է փիլիսոփայական խորությամբ, մարդու ներաշխարհի նկատմամբ ուշադրությամբ և անձնականը ազգայինի հետ կապելու ձգտումով:

Նրա առաջին ժողովածուն՝ «Տունը ծաղկաթերթիկի վրա» լույս է տեսել 1979 թվականին։ Այն պարունակում է երիտասարդական թարմություն և գեղեցկության նկատմամբ հավատ: Հետագայում հեղինակել է «Արահետ» (1990), «Աստղագուշակ» (1995), «Արեգակն արդար» (1997), «Թափառական ամառներ» (1999) գրքերը: Նրանցից յուրաքանչյուրը կարծես ֆիքսում էր նրա կյանքի փուլերը՝ ռոմանտիկ որոնումներից մինչև մտորումներ ժողովրդի և մարդու ճակատագրի մասին։ Նրա բանաստեղծություններում չկան աղմկահարույց հռչակագրեր, բայց կա լուռ ուժ, որը ստիպում է ձեզ մտածել:

Հովեյանը չի սահմանափակվել գրականությամբ։ Նա աշխատել է ռադիոյում և հեռուստատեսությունում, գրել է վավերագրական ֆիլմերի սցենարներ, դասավանդել է լրագրություն։ Նրա տեքստերը հնչում էին երգերում և երգչախմբային ստեղծագործություններում, ինչը նշանակում է, որ նրանք հասնում էին ամենատարբեր մարդկանց՝ դպրոցականներից մինչև մտավորականներ:

2000-ականների սկզբին դարձել է Հայաստանի գրողների միության քարտուղար, ապա՝ Մշակույթի և երիտասարդության հարցերի նախարար։ Սա հազվագյուտ դեպք էր, երբ բանաստեղծը հայտնվել է մշակութային քաղաքականության ղեկին։ Եվ նա կարողացել է գեղարվեստական մտածողությունը համատեղել գործնական պատասխանատվության հետ. աջակցում էր երիտասարդ հեղինակներին, զարգացնում միջազգային կապերը, ամրապնդում երկրի մշակութային ինքնությունը:

Իր աշխատանքի համար Հովեյանն արժանացել է ՀՀ մշակույթի վաստակավոր գործչի կոչման, պարգևատրվել մեդալներով և մրցանակներով: Բայց գլխավորն այն է, որ նրա գրքերը շարունակում են ապրել։ Դրանք ընթերցվում են ոչ թե որպես թանգարանային ցուցանմուշներ, այլ որպես կենդանի զրույց՝ ժամանակի, մարդու, հայրենիքի մասին։

Հովիկ Հովեյանը օրինակ է, թե ինչպես խոսքը կարող է լինել ոչ միայն արվեստ, այլև ծառայություն: Նրա կյանքը ցույց է տալիս՝ գրականությունն ու պետական գործունեությունը չեն հակասում միմյանց, եթե դրանց հետևում ազնվությունն ու հավատն է ժողովրդի հանդեպ: