Ֆրունզիկ Մկրտչյան. Ուրախ և տխուր մարդն, ով բոլորինն էր

Ֆրունզիկ Մկրտչյան՝ դերասան, ում անունը դարձավ ժողովրդական սիրո, նուրբ հումորի հոմանիշ։ Ողբերգական ճակատագրով անկրկնելի դերասանը ծնվել է 1930 թ․ հուլիսի 4-ին Լենինականում (այժմ՝ Գյումրի)՝ ցեղասպանությունը վերապրածների ընտանիքում։ Նրա իսկական անունը Մհեր էր, բայց քաղաքացիական պատերազմի հերոս Միխայիլ Ֆրունզեի պատվին փաստաթղթերում նա դարձավ Ֆրունզե։ Մանկության տարիներին մեծ քթի համար ստացել է «Քիթ» մականունը, որը, սակայն, չէր խանգարում նրան ցանկացած ընկերախմբի հոգին լինել։

Բեմը նա սիրեց դեռ պատանեկան տարիներից. սկզբում՝ տեքստիլ կոմբինատին կից դրամատիկական խմբակ, ապա՝ թատերական ստուդիա, իսկ ավելի ուշ՝ Երևանի գեղարվեստա-թատերական ինստիտուտ։ 1956 թվականից դարձավ Գ. Սունդուկյանի անվան թատրոնի դերասան, որտեղ խաղաց ավելի քան 35 տարի։ Նրա կինոաշխատանքները՝ «Միմինո»-ից մինչև «Կովկասի գերուհին», դարձան դասական, իսկ արտահայտությունները՝ թևավոր խոսքեր։

Ֆրունզիկն օժտված էր հազվագյուտ շնորհով. նա կարող էր ծիծաղ պարգևել միայն մեկ դադարով կամ հայացքով։ Իր ներկայացումներից մեկում նա բեմ է դուրս եկել, մոռացել է տեքստը և պարզապես լուռ նայել դահլիճին։ Հանդիսատեսը ծիծաղում էր՝ կարծելով, թե դա դերակատարման մի մասն է։ Իսկ մի անգամ, խաղալով մի պիեսում, որտեղ հերոսը պետք է ուշագնաց լիներ, նա այնքան բնական է ընկել, որ գործընկերները շտապօգնություն են կանչել, և միայն մեքենայում նա բացել է աչքերն ու ասել՝ «Դե, ինչ, համոզի՞չ էր»։

Սակայն կատակերգական դիմակի հետևում թաքնված էր նուրբ հոգու և բարդ ճակատագրի տեր մարդ։ Նրա կինը՝ դերասանուհի Դոնարա Մկրտչյանը, ծանր հիվանդացավ, իսկ ավելի ուշ որդին հայտնվեց հոգեբուժական կլինիկայում։ Ինքը՝ Ֆրունզիկը, տառապում էր դեպրեսիայից, բայց երբեք թույլ չէր տալիս իրեն տխուր լինել բեմում։

Մեծ արտիստը մահացել է 1993 թ․ դեկտեմբերի 29-ին Երևանում։ Չնայած Արցախյան պատերազմի պատճառով էլեկտրականության և տրանսպորտի բացակայությանը, նրա հուղարկավորությանը հազարավոր մարդիկ էին եկել, քանի որ Ֆրունզիկը պարզապես դերասան չէր, նա բոլորինն էր։